Begonnen als vijfmansformatie - en onlangs wederom geslonken tot een vierkoppige band - is het Deventerse Mirdyn nu een jaartje bezig. De band laat zich inspireren door moderne thrash metal bands als Arch Enemy en Killswitch Engage. Op het moment dat Mirdyn de aftrap verzorgt, staat de zaal al redelijk vol. Zeker voor een plugpop avond. Zo zie je maar weer dat je met doelgroepgericht programmeren (lees: meer metalbands op één avond) je meer mensen trekt, ook aan het begin van de avond. Ietwat schuchter speelt de band haar eerste nummers, maar aan de gezichten is te zien dat de drie heren en dame er zeker schik in hebben. Het zal nog even werken worden aan de sound, maar qua gitaarriffs en drums doet de band al goede zaken. Het publiek begint tegen het einde van de set los te komen en er ontstaat zelfs een kleine pitt. Het voordeel van een thuiswedstrijd. In de pauze voor het volgende optreden valt het op dat de zaal prima gevuld is. Er zijn flink wat handen nodig om de zwarte shirtjes op te tellen en het barpersoneel wordt goed aan het werk gehouden. Tijdens The Agonist loopt het voor het podium goed vol en ontstaat er een leuk sfeertje. De zompige death metal wordt goed ontvangen en menigeen laat zijn hoofd dan ook rustig mee zwiepen op de maat. Evenals Mirdyn bestaat The Agonist uit jonge gastjes, alleen hebben deze een iets oudere smaak. Dat wordt nog eens onderstreept met een cover van Six Feet Under, hoe oldschool wil je het hebben? Het gebrek aan afwisseling in de eigen nummers zorgt er helaas wel voor dat de aandacht na enkele nummers verslapt. Bassist Bas (what’s in a name?) houdt het na dit optreden voor gezien en verdient daarmee een extra applausje. De zaal is nu goed warmgedraaid en als de heren van Thrashed in hun jaren-80-metal denim-outfits het podium betreden gonzen er meteen gesprekken over de ‘good old days of thrash metal’ door de zaal. Het lijkt wel een persiflage. Zo is de zanger/gitarist een jongere kopie van Dave Mustain (Megadeth) en lijkt de andere gitarist zo weg te zijn gelopen van de set van Spinal Tap (film, verplichte kost voor elke rocker/metalhead). Muzikaal klopt het helemaal met het uiterlijk en de naam. Thrashed speelt oude thrash zoals Metallica, Megadeth en Slayer dat vroeger deden. En dat doen ze prima. Hier en daar mag het wat venijniger, met name qua zang, maar de solo’s van de leadgitarist tillen de muziek naar een hoger plan. Hij gilt en giert er lekker op los met zijn gitaar. Het voordeel aan dit soort aanstekelijke thrash is dat het publiek niet stil kan blijven zitten, dus ontstaat er al gauw weer een fijne wanorde voor het podium. Thrashed lijkt me een band waar we meer goede dingen van gaan horen – vooral met in het achterhoofd de thrash revival die momenteel in de metalscene gaande is. Afsluiter Skullcrusher heeft meermalen in Deventer gespeeld en laat wisselende indrukken achter. De band speelt ook oude thrash metal, maar kiest minder kant dan Thrashed. Zo zijn er naast Slayer ook linkjes te leggen naar Kreator. Er wordt helaas rommelig gespeeld, wat de sound niet ten goede komt. De covers, die als afwisseling op de eigen nummers gelden, maken de set nog enigszins boeiend. Helaas voor de band is het rustiger geworden in de zaal en zit menigeen waarschijnlijk al in de trein naar huis. Thrashed mag gelden als een band om in de gaten te houden, maar kan helaas niet verhullen dat het een matig metalavondje was. Het ontbreken van een climax is erg jammer, want de zaal had er wel zin in. Volgende keer hopelijk in ieder geval één zwaargewicht op de bill.