Bij het binnenkomen van de zaal is het al duidelijk dat de in ‘66 opgerichte band zijn eigen publiek heeft meegenomen. Zelden heeft de gemiddelde leeftijd in Atak dit niveau bereikt. Uw verslaggever voelt zich maar een broekie. Achteraf waren de drugs-gerelateerde voorbereidingen misschien niet helemaal nodig geweest. Het publiek was misschien in een ver verleden wild en gedrogeerd maar staat er nu, 35 jaar later, vrij geciviliseerd en overduidelijk clean bij. Om de avond af te trappen is het duo Floating Stone ingeschakeld. Dit tweetal (percussionist en gitarist) weet met golvende geluidslandschappen het publiek te boeien. Ondanks of misschien wel dankzij het repetitieve karakter van de nummers wordt het publiek in een soort trance gebracht om daar vervolgens weer ruw uit te worden gewekt door een luidere passage. De twee uitstekende muzikanten weten dat de kracht van muziek niet ligt in de massa, maar juist in het weglaten. Vaak wordt gezegd dat voor het nemen van drugs een veilige omgeving moet worden gecreëerd. Floating Stone slaagt er uitstekend in de ruimte zo te behangen met geluidstapijtjes dat de hoofdact vrijwel geen bad trip meer kan zijn. Zo snel als de band is begonnen, zo snel is het al weer voorbij. Geduldig en tot rust gebracht wacht het publiek op de hoofdact. Als de bandleden van Soft Machine dan uiteindelijk het podium betreden krijgen ze een ovationeel applaus van het publiek. De jeugdhelden kunnen op dat moment al weinig meer fout doen. De stijl van de band laat zich omschrijven als psychedelische rock-jazz, waarvan het in te denken is dat met een flinke joint de beleving compleet zou zijn. Repeterende baspatronen, vreemde maatsoorten, schijnbare chaos doorbroken met gezamenlijk gespeelde rock-riffs en waanzinnig gespeelde dubbelpartijen van saxofoon en gitaar. Deze band is een belevenis. Door middel van delay-effecten wordt de psychedelische natuur nog eens benadrukt. De zaal verdeelt zich ogenschijnlijk in twee groepen. De eerste groep lijkt te ontwaken uit een droom als blijkt dat de muziek die tijdens de trip lang geleden zo waanzinnig mooi was, nu niet meer te bevatten is. Het best verwoordde een mevrouw naast mij het tegen haar vriendin tijdens een rustig stuk in de muziek: ‘Het is af en toe wel hard hè?’. De tweede groep hervind in de muziek een klein stukje van het verleden en laat zich omvatten door de trance-opwekkende klanken. Jong en oud geven de band na het optreden dan ook een groots applaus en verlaten onder de indruk het pand. Hier heeft een stukje geschiedenis gespeeld, en daar moeten we, jong of oud, stoned als een garnaal of zo clean als wat, trots op zijn.