Reykjavik was door de Atak legerleiding geselecteerd als verkenningseenheid op 5 oktober. Enigszins schuw betraden de drie leden het Enschedese podium om vervolgens een voorzichtige exploratie te laten horen van verschillende muziekgenres. Zoals het een verkenningseenheid betaamt was de algehele indruk vrij zacht en nietszeggend. Verschrikt keken wij af en toe op als het ongecontroleerde stemgeluid van de leadzanger over het slagveld kaatste. Gelukkig waren de vijandelijke troepen nog in geen velden of wegen te bekennen. Vervolgens betrad een Duits ondersteuningselement de aarden verdedigingswal die we in het vervolg voor het gemak ‘Podium’ zullen noemen. Hauptman Thorsten en zijn manschappen begonnen zomers gekleurde brisantgranaten van nummers het publiek in te slingeren waardoor voor even de gruwelen van de oorlog vergeten werden. Vrolijkheid maakte zich van het slagveld meester, maar slechts een enkeling ging volledig uit zijn dak op de klanken van Thorsten. Tijdens een korte adempauze in het offensief klonken ineens van achter de eigen linies de zoetgevooisde klanken van een moderne troubadour. Dit duo, dat zich bekend maakte als Pluwin, wist met een combinatie van zang, vioolspel en gitaarspel een welverdiende adempauze te geven aan de manschappen. Terwijl de temperatuur danig steeg (zonder twijfel het gevolg van een nieuw en verschrikkelijk wapen van onze vijand) wisten de twee troubadours te overtuigen met nummers die wel iets aan Speciaal Agent der Binnenlandse Strijdkrachten Spinvis deden denken. Na deze korte adempauze werd het tijd het offensief door te zetten. De legerleiding ontplooide een van de troeven die zij tot dan toe in reserve hadden gehouden. Miss Montreal, de enige vrouwelijke soldaat deze avond, wist met een combinatie van hoekige rock en gitaarpop alle aanwezige manschappen in vervoering te brengen. Slechts weinigen hielden het bij het nummer, dat door zangeres Sanne voor een overleden vriend werd geschreven, droog. Beloond met een ovationeel applaus zorgde Miss Montreal ervoor dat de overwinning van dit offensief nu toch echt binnen bereik leek. Op dit moment had de legerleiding gewacht om het zware geschut in stelling te brengen. Zij zonden zelfs de hoogste generaals persoonlijk het slagveld op. De Chiefs Of Staff brachten een batterij van vijf mortieren mee (ook wel Blazers genoemd in legerjargon) en ondersteunden het geheel met een krachtige ritmesectie. De combinatie van stijlen die deze groep (voor hun staatsgreep beter bekend onder de geuzennaam McPickle and the Clitters) produceerde laat zich niet zomaar in een hokje stoppen. De zeer originele mix van hardrock, hiphop en funk met de klanken van de ‘blazers’ zorgde ervoor dat de vijand geen schijn van kans had. Nadat de kruitdampen waren opgetrokken kon de Atak legerleiding niets anders dan blij zijn met de uitkomst. Ondanks dat onduidelijk bleef wie de vijand eigenlijk was en of hij of zij op enigerlei wijze in de buurt was, mocht het Atak Herfstoffensief een knallend succes genoemd worden. Op naar het Winteroffensief, vijand of geen vijand!