Na het optreden van The Dam, en voor een inmiddels volle zaal komen ze tegen half elf het podium op. Herman Deinum (bas), Helmig van der Vegt (toetsen), Hans Lafaille (drums) en gitarist Erwin Java. Dat zijn de laatste jaren de vaste namen van Nederlands enige echt succesvolle bluesband. Op deze avond bijgestaan door een drietal blazers, waarvan saxofonist Miklos Furst extra feestelijk uit de hoek kwam, hij is namelijk deze avond jarig. Zanger Harry Muskee (Cuby) voegt zich tijdens de openingsakkoorden op zijn dooie akkertje bij de band. Van onder zijn zwarte petje kijkt hij precies als iemand met veertig jaar podiumervaring. Ongeïnteresseerd is niet het goede woord, maar zo zou je het kunnen noemen. Veel heeft hij dan ook niet meer te bewijzen. Tussen de nummers door mompelt hij de songs aan elkaar en is hij soms drukker met sigaretjes opsteken dan met zingen. Maar op Cuby's versie van 'Five Long Years' van Eddie Boyd laat de Drent duidelijk merken dat er met de zangstem niks mis is. Dat nummer is altijd één van de mooiste tranentrekkers uit zijn repertoire geweest, en ook deze avond is het een hoogtepunt. Na ruim een half uur degelijke blues wordt er een pauze ingelast: "Ga maar even bier halen, dat doen wij ook" verklaart Harry Muskee met een flesje water in zijn hand. En zo geschiedde. De pauze is wat aan de lange kant, dat zeker bij een bluesconcert niet bevorderlijk is voor de sfeer. Om de muziek te kunnen ervaren moet men er midden in zitten. Het duurt dan ook nog even voordat het publiek na de hervatting weer helemaal bij de les is. Het is gitarist Erwin Java die iedereen stevig tot de orde roept met een bezwerende gitaarsolo. Hij schroomt niet enkele capriolen uit te halen met zijn gitaar. Zo staat hij een tijdje te spelen met zijn gitaar op zijn rug. Het brengt de nodige energie op het podium, de energie die bij de wat oudere leden van de band logischerwijs ontbreekt. Ook Helmig van der Vegt laat zich niet onbetuigd op zijn Hammond orgel en synthesizer. Hij kreeg de tijd voor een enkele solo en ook op het mooie ´Somebody Will Know Someday´ kan de toetsenist zich al pingelend onderscheiden. De opzwepende versie van John Lee Hooker's ´Boom Boom´ is ook zeer welkom en brengt hier en daar wat voetjes in beweging, vooral bij de oudere toeschouwer. En daar zijn er deze avond veel van. Hoewel de gemiddelde leeftijd in de zaal wel iets lager is dan die op het podium, wordt het reisje langs memory lane toch door velen gemaakt. Als afsluiters zijn de hitjes ´Window of my Eyes´ en het stevig rockende ´Appleknockers Flophouse´ bewaard. De laatste zorgt voor feestelijk einde van een lekkere bluesavond in Hedon.