Het Burgerweeshuis is vrijdag de 23ste afgeladen: Moke speelt ter ere van het debuutalbum “Shorland”. De band speelt prima, het publiek is enthousiast, maar de interactie tussen de twee partijen is ver te zoeken. Het lijkt of Moke routinematig het zoveelste optreden afwerkt, en dat is jammer. Desondanks: lekkere, pakkende nummers en zo Britpop als het maar zijn kan. Iedereen weet inmiddels al wel dat de leadzanger van Moke (Felix Maginn) in Ierland is geboren. Dat ze maandelijks in De Wereld Draait Door te zien zijn, is ook algemeen bekend nieuws en dat het de ‘eerste Nederlandse band in vijftien jaar’ is die optrad tijdens Londen Calling (Paradiso), kan ook niet als een verrassing komen. Ook dat Paul Weller het succes van de band nog een handje hielp door het debuutalbum aan te bevelen met de quote ‘F***ING SMASHING TUNES’, weten we nou wel. Waarom het hier nou toch nog een keer staat? Even testen of iedereen wel opgelet heeft. Voor iedereen die nu denkt ‘oh echt?’, foei!, en ga je schamen in een hoekje. Wat misschien niet iedereen weet, althans ik niet, en ik ga maar even van mezelf uit, is dat de rest van de vijfhoofdige formatie bestaat uit gitarist Phil Tilli, bassist Marcin Felis, drummer Rob Klerxc en toetsenist Eddy Steeneken. De zaal van het Burger is om half negen open en de vijf mannen zullen eigenlijk om half tien beginnen. ‘Eigenlijk’, omdat dat dus niet het geval is. Terwijl het publiek geduldig staat te wachten (je moet er wat voor over hebben) word ik ongeveer vijfentwintig keer omver gelopen. Waarop overigens de nodige excuses volgen, de sfeer is alles behalve vijandig. Net terwijl ik me sta af te vragen of ik een Zeer Gedetailleerde beschrijving zal schrijven over het streepjesshirt van de jongen die nog geen vijf centimeter voor mij staat (zwart/wit/blauw/zwart/wit/..), gaan de lampen op het podium aan. En dat heeft effect, langzaam maar zeker dringen de aanwezigen zich naar voren. Om vooraan bedrogen uit te komen, want de lampen gaan wel aan, toch duurt het nog zeker 10 minuten voordat Moke er dan ein-de-lijk staat. Voor een band die zelf aangeeft dat ‘we moeten samenleven om voort te gaan’, wordt er bijzonder weinig contact met het publiek gemaakt. Moke begint aan het eerste nummer zonder een boe of bah, hallo of welkom. Toch wordt het goed ontvangen, een paar enthousiastelingen springen vrolijk in het rond. Als tweede wordt het al meer bekendere nummer “This Plan” gespeeld. Ik vind het jammer dat alle nummers worden afgedraaid alsof het voor Moke niet meer dan een routineklus is. Dat is natuurlijk na een tijd optreden vaker het geval, maar het echte showelement mist wel. Naar mijn idee is er compleet geen interactie tussen de zaal en de band. Er had evengoed een enorm scherm kunnen hangen waarop een videoclip wordt afgespeeld. Het geluid is overigens erg zuiver. Dat creëert ergens nog meer het gevoel dat er een cd op staat, in plaats van dat er een band staat te spelen. Een cd die ik graag in de kast zou hebben liggen trouwens, want de muziek is erg lekker en van Britpop krijgen we natuurlijk nooit genoeg.