Mystiek en bombastisch, dat zijn de twee sleutelwoorden die het concert van Hooverphonic op 6 november het beste beschrijven. In samenwerking met een vervangende gitarist Ruben Blok, overdonderde de Vlaamse band het Zwolse Hedon-publiek en nam ze mee op een deinende muziekreis. Nadat de band allang de eerste noten ten gehore brengt, was de plek achter de microfoon nog leeg. Oplettende omstanders zien zangeres Geike echter al langs de zijlijn wachten tot ze haar entree kan maken. Een grand entree maakt deze vamp. Met een ragfijne, zwarte capuchon over haar blonde lokken lijkt het wel alsof er een elfje plaatsneemt op het podium. Een elfje met een enorm stemgeluid. Al na de eerste noten die Geike ten gehore brengt, blaast ze het publiek omver met haar loepzuivere klanken. Het is wel duidelijk dat Hooverphonic weet hoe ze een publiek alert moeten houden. Net als er een inkakmoment is na een zweverig nummer, komen de professionele muzikanten weer terug met stevige gitaarklanken en orgelmuziek. Hoewel een ballad op deze avond ook niet ontbreekt. Samen met de Nederlandse toetsenist laat Geike in een ballad horen dat Hooverphonic zonder alle instrumenten, met enkel haar stemgeluid, kippenvel teweeg kan brengen. Het duo brengt het nummer ‘Cry’ verrassend gevoelig, dat zelfs het publiek het zwijgen oplegt. De band is, vooral in het begin van het concert, redelijk afstandelijk ten opzichte van het publiek. Er wordt weinig contact gemaakt, afgezien van een enkel monotoon “Dankjewel” van zangers Geike. De enige keer dat Geike een spoortje enthousiasme naar het publiek toont, is al de bassist een superfan ontdekt. Een middelbare vrouw met stekeltjes haar brult door de zaal dat ze ‘al vanaf het begin fan is!’ en of de band ‘ook een verzoeknummer wil inwilligen. De fan van het eerste uur klemt zich vast aan het ranke beentje van de zangers, wat haar een aai over het bijna kale bolletje oplevert. Later neemt de bassist, Alex Callier, zo nu en dan het woord. Mede door zijn grapjes met vrolijk Vlaams accent smeedt hij snel een band tussen het publiek en Hooverphonic. De rest van de avond blijft de bassist de woordvoerder en houdt hij soms kleine toespraakjes. Zo vroeg de bassist na ongeveer zeven nummers gespeeld te hebben of er iemand wat was opgevallen. Oplettende fans hebben al gezien dat er een vervangende gitarist, Ruben Blok, op het podium staat. Voor een Hooverphonic leek is het alsof Ruben er altijd al bij hoort. Zo wordt het nummer ‘No More Sweet Music’ opgeleukt met een zijn prachtige gitaarsolo. Zijn rock ’n roll-moves en professionele gitaarkneepjes zijn een fijne toevoeging aan de mysterieuze klanken van de band. En dat terwijl hij deze nummers binnen twee dagen had moeten instuderen! Als laatste nummer voert de band het succesnummer en hit ‘Sometimes’ op. Hooverphonic spint het lied uit tot een prachtige, bombastische versie waarin zelfs het pianoriedeltje van Imagine van John Lennon wordt verwerkt. De bandleden gaan los op het nummer en zelfs de wat neurotische, zenuwachtige zangeres lijkt iets relaxter. Haar stijve houding is ingeruild voor een wilde dans waarbij haar armen de lucht in gaan. Ook de vervangende gitarist weet zijn rockgevoel niet langer te onderdrukken en slaat, tokkelt op zijn gitaar en laat zelfs de gitaar tegen de pianostandaard opwrijven. Na een applaus dat lang voortduurt, komen de artiesten weer terug voor een tweede toegift. Helaas haalt deze toegift het niet bij de eerste afsluiter. Afgezien van dit minpuntje is het publiek tevreden over een intiem, bombastisch en sfeervol concert.