Vroeger, toen had je nog echte rockbands. Èchte mannen met gitaren die eerlijke muziek maakten. Buffalo Tom was zo’n band. Opgericht in de midden jaren tachtig in de bloeiende underground scene van Boston (Dinosaur Jr., Pixies, Belly e.a.) en op hun hoogtepunt met de hit ‘Taillights Fade’ in 1992 maakte deze band de voorspelbare achtbaan van een net niet wereldklasse rockband door. En jawel. Zo rond 1999 werd het, geheel volgens verwachting, stil rond de band. Fast forward naar 2007, in het tijdperk van de comeback. Buffalo Tom is terug, en speelde zondag 25 november in het Burgerweeshuis. De fans van toen, nu met de kinderen bij de oppas, stonden er weer en genoten zichtbaar. De band maakt een goede eerste indruk, maar pas als zo rond het vierde nummer een van de oude hits voorbij komt zie je de zaal (gemiddelde leeftijd: midlife-crisis) in beweging komen. Er wordt een mix gespeeld van oude en nieuwe nummers van de dit jaar uitgekomen CD ‘Three Easy Pieces’. De mannen van Buffalo Tom (de naam is overigens een combinatie van Buffalo Springfield en de voornaam van de drummer) zijn duidelijk minder explosief geworden en hebben op de nieuwe plaat geprobeerd een wat gevoeliger en melodieuzer kant te laten zien. Jammer genoeg betekent dit ook dat de nummers wat rommelig en ongericht aanvoelen. Het lijkt of de band dit zelf ook aanvoelt, de oude nummers worden met veel meer energie gebracht en de zaal reageert hier meteen op. Tussen de nummers door ontstaan er grappige een-tweetjes tussen de bassist en de zanger, die goed hun best doen om het publiek bij de band te betrekken. Zo zijn er volgens de bassist twee typen nummers: ‘good-girl’-songs en ‘bad-girl’-songs. Het publiek maakt het niet uit, beide typen pompen even hard door als ze gebracht worden door de raggende mannen van Buffalo Tom. Als dan tegen het einde van de set de klassieker ‘Taillights Fade’ wordt ingezet, zingt de hele zaal mee en zie je grote volwassen mannen zacht en nostalgisch worden. Tegen het einde van het anderhalf uur durende optreden ontstaat een grappige situatie wanneer de band op het podium probeert zich het nummer ‘Sunflower Suit’ te herinneren om deze als toegift te kunnen spelen. Ze komen er niet uit en kiezen voor een nummer dat nog wel in het geheugen zit. Drie toegiften (en een uiteindelijk toch herinnerd ‘Sunflower Suit’) later laten ze de zaal met een bevredigd gevoel achter. De drummer mag dan hier en daar een paar foutjes maken en de explosiviteit van de jeugd is er een beetje af, maar Buffalo Tom rockt nog steeds snoeihard. En daar gaat het tenslotte om: echte mannen, echte muziek. Nu snel terug naar huis voordat de oppas kwaad wordt.