Zoals aangekondigd op de website van Atak is Volkoren "één van die labels die de Nederlandse muziekscene zo de moeite waard maken". Met zulke teksten komt natuurlijk een gedegen verwachting omtrent een avond die de naam "Volkoren Festijn" draagt en gevuld wordt door twee bands van dit label (Ponoka, Brown Feather Sparrow) en twee andere bands. De tijd zou moeten leren of het een avond gezonde, stevige kost zou betreffen of uren lang droog brood. Als opener werpen de leden van Ponoka zich op de bühne. De aller-, allereerste indruk blijft toch altijd een visuele en de band oogt zeer professioneel en goed verzorgd, maar vooral fors: twee dames voor toetsen, twee gitaristen, een bassist en een drummer. De sfeer zit er bij deze band duidelijk goed in, ze staan duidelijk (ook) voor hún plezier te spelen. Waar goed hoorbaar lijkt de band erg leuke compositorische dingen aan te dragen. Helaas is dat door de arrangementen niet overal te onderscheiden. Het geluid van de band als geheel is behoorlijk dicht en de melodische figuren - waar je met zoveel melodische instrumenten meer van zou verwachten - verdrinken een beetje. Al met al een zeer degelijke band, waar zonder enige moeite lekker naar geluisterd kan worden, maar de vervoering ontbreekt een beetje. Dit laatste kan zeker niet gezegd worden van de tweede band die zichzelf This Leo Sunrise noemt. Het eerste wat opvalt is dat deze band het zonder drummer moet stellen. Zo hier en daar zou de band het iets strakker kunnen spelen, maar het gespeelde staat, zeer overtuigend. Vooral de zang, het gitaarspel en het toetsenwerk van Jacco (die vrij duidelijk het muzikale brein van deze band vormt) is zeer meeslepend. Dat het vaak op het slordige af is, deert geen zier. Het is bevlogen en beroerend. Helaas snapt nog niet iedereen die bij dit soort optredens in de zaal gaat staan dat je ook naar het café kunt als je graag wilt babbelen. De ergernis is slechts tijdelijk en incidenteel; iedere keer als er weer gedragen wordt uitgehaald en de spreekwoordelijke emotionele stukken eraf vliegen verbleekt de hele omgeving. Als late toevoeging aan het programma van deze avond geven Brown Feather Sparrow akte de présence. Dit vijftal heeft midden op het podium niet minder dan drie klavieren staan, waarvan de twee bespelers ook nog de vocalen doen. Lydia Wever neemt het grootste deel van de zangpartijen voor haar rekening met haar lieve en zeer fraaie stem. De band draagt die stem met leuke, soms onverwachte melodieën die vooral niet ingewikkelder zijn dan noodzakelijk. Sober, maar kleurrijk, zoals het een band achter een singer/songwriter betaamt. De liedjes zijn poëtisch en gevarieerd en steken goed in elkaar. Ook de uitvoering weet te overtuigen. Na This Leo Sunrise is het alleen wat te netjes of te lief. Gelukkig weet de band wel een leuke sfeer te creëren door het publiek zeer haalbare, maar toch leuke lijntjes te laten zingen. We vs. Death. Wat valt daar over te vertellen? Ze laten vanaf de eerste slag alle andere bands ver achter zich op het gebied van techniek en vooral strakheid. Het staat, onmiddellijk. De postrockband speelt voornamelijk instrumentale nummers die op zich climaxloos genoemd zouden kunnen worden. Anderzijds zou "voortdurende climax" eigenlijk ook niet misstaan. De partijen zijn heel goed gebalanceerd tussen alle instrumenten, in zoverre dat de aandacht voortdurend verlegd kan worden van bandlid naar bandlid, zonder dat deze of gene hiervoor in opvallende solo's of kijk-mij gedrag hoeft te vervallen. Wanneer de trompettist zo nu en dan tussen de nummers door het woord neemt, siert de naam (Volkoren) wegens de opvallende droogte. Zowel inhoud als toon kan niet anders worden omschreven als kurkdroog. Het is heel even wennen, of zelfs schrikken, maar na enige tijd krijgt het een geheel eigen charme. Al met al is het Volkoren Festijn een groot succes te noemen. Er is vanavond goed gegeten. This Leo Sunrise heeft een bijzondere aandacht geëist en moeiteloos gekregen. Het is in ieder geval een band om de komende tijd heel goed in de gaten te houden en te volgen tot het groots en moois hen te wachten staat. We vs. Death steekt echter met kop en schouders boven alles uit met een klasse en een niveau van eenzame hoogten. Het Volkoren Festijn is een absolute aanrader voor liefhebbers van mooie, gevoelige en soms meeslepende pop van Nederlandse bodem.