Als de meeste artiesten al bezweet zijn voor ze het podium op stappen mag het een heldendaad genoemd worden dat de bands van Parelpop nog wat energie over hadden om het publiek te vermaken. Het aantal bezoekers van het festival, dat sinds vier jaar gehouden wordt in het openluchttheater in Losser, viel flink tegen. Vorig jaar (toen Di-Rect headliner was) stond het theater nog afgeladen vol. Dit jaar was het aantal bezette plaatsen echt flink in de minderheid. Om kwart over één mocht Soulbreed, de Duitse winnaar van de Slag om Parelpop een avond eerder (14 juli), het festival openen voor de 50 mensen die op dat moment aanwezig waren. Geen makkelijke opgave. Toen één van de gitaarversterkers weigerde, sprong de zanger hier grappig op in door te vertellen dat ze ook een aantal unplugged nummers op hun nieuwe CD hadden staan. De ongedwongen presentatie en strak gespeelde rock met prima 3-stemmige koortjes zorgden ervoor dat Parelpop lekker op gang kwam. Toen kwam echter de hitte echt opzetten. Om twee uur betrad showband Perfect het podium, en maakte voor zover de omstandigheden het toelieten de naam waar die de band in de regio heeft opgebouwd. Hoogtepunt van de show was het nummer Radar Love waarin de complete band exclusief de drummer het podium verliet en op de banken tussen het publiek verder speelde. De zanger werkte vervolgens op de lachspieren van de verslaggever door zulke gekke bekken te trekken dat een aangezichtsverstuiking niet ver weg leek. Om 3 uur mocht Krimson het podium betreden. Deze eigen werk rockband valt op door de combinatie van accordeon en elektrische gitaar. Vooral in de instrumentale bridges komt de gezamenlijke sound goed tot zijn recht. Ook deze band werd getroffen door technische problemen waardoor het basgeluid een tweetal nummers klonk alsof een drietal bassisten door elkaar heen drie verschillende baslijnen speelden. Toen dit was opgelost ging de band verder een zette een degelijk optreden neer. De muziek moest duidelijk het werk doen en afgezien van af en toe een iets te lang uitgesponnen nummer, deed zij het ook. Na de relatief rustige rock van Krimson, was het de taak aan Sun Caged om het publiek wakker te schudden. Dit uit de hand gelopen studioproject van metalgitarist extraordinaire Marcel Coenen zette een prima show neer. De uitstekende instrumentbeheersing van de bandleden versterkt door de afwisselende nummers, af en toe climaxend in een gitaar-keyboard-dubbelsolo maakten dat zelfs de niet metalfans in het publiek zich goed vermaakten. Toen als laatste nummer een indrukwekkende vrije cover van Stevie Wonder’s ‘Keep on Running’ werd gespeeld kreeg Sun Caged dan ook een welverdiend applaus van het inmiddels krap 100 koppen tellende publiek. Als afsluiter van de middag gaf de band Good Things End een optreden. In de inmiddels weer een klein beetje afgekoelde arena toonde deze familieband (3 broers, 1 zus en een toetsenist) dat ze meer in huis hebben dan enkel de hit-single ‘I Know’. De band met charismatische zangeres Colette voorop zet een prima, zij het wat kort, optreden neer. Hoogtepunten voor het publiek waren toch de als afsluiter gespeelde single ‘I know’ en de in bezetting van zang en acoustisch gitaar gespeelde System of a Down cover ‘Toxicity’.