Rond negen uur is het tijd voor het voorprogramma. De volledig in pak gehulde leden van The Shenanigans spelen een set van een half uur. De band kenmerkt zich door een klassieke skabezetting: rockband met blazers. The Shenanigans zorgt voor up tempo ska, dat doet denken aan The Specials en The Clash gecombineerd met de adrenaline van Rancid. Zanger Niels de Leeuw zit vol energie en dit resulteert in een goede interactie tussen de bandleden. Hij weet de meeste bandleden goed mee te krijgen in zijn energieke bui. De oudste van de band, bassist Hans van der Velde, weet zich echter niet goed te geven en blijft helaas de gehele show in de hoek zijn baswerk verrichten. De interactie tussen band en publiek is hierdoor dan ook niet voldoende. Niels weet er soms niet meer uit te gooien dan kreten als: 'hebben jullie zin in The Slackers, zo meteen?' De band speelt naast up tempo nummers ook minder snelle nummers. Hier gaat de show soms toch wat vervelen. Het wordt hierdoor soms wat te eentonig. Wel speelt de groep een aanstekelijke versie van Manu Chao's Bongo Bong, waar het publiek op los gaat. The Shenanigans heeft een leuk repertoire aan ska- en dubsongs, maar moet nog meer groeien in het schrijven van liedjes. Soms boeit een nummer minder, omdat nét die ene melodieuze zanglijn ontbreekt. Toch is de band goed op weg en is de kans groot dat we van deze band meer gaan horen. Na een korte pauze is het dan tijd voor The Slackers. The Slackers uit New York gaan al een tijdje mee. Ze zijn in 1991 opgericht en treden in Nederland op om alweer hun tiende studioalbum 'The Boss Harmony Sessions' te promoten. En dat gaat ze lukken. Ze hebben het geluk dat ze een charmerend zangerduo hebben. Vic Ruggiero zingt handgebarend met zijn petje op vanachter zijn keyboard en trombonespeler Glen Pine wisselt zijn spel af met vocalen en grijnzende blikken. Ook basspeler Marcus Geard valt op. Waar de rest van de band in zwart is gekleed heeft Geard een wit pak. Hij weet het voor elkaar te krijgen om nummer na nummer een grote glimlach op zijn gezicht te toveren en vol enthousiasme de teksten te zingen. Een optimistische band dus. Dat dit optimisme bij het publiek aanslaat, wordt al snel duidelijk. De zaal staat meteen veel voller en er wordt volop gedanst. De band zorgt, in tegenstelling tot The Shenanigans, voor een show met veel minder snelle nummers. The Slackers gaat muzikaal terug naar de beginselen van de ska. Waar The Shenanigans het moeten hebben van up tempo, aan The Dead 60's refererende rockska, zijn The Slackers niet vies van het experimenteren met solo's. The Slackers experimenteren soms zelfs met soul. Ook is de band goed in het schrijven van liedjes. De samenzang doet soms denken aan oudere soortgenoot The Beat. Toch is The Slackers ook een goede feestband. De vraag is dus: hebben we hier te maken met een feestband of een liedjesband? De eerste nummers van de band slaan eigenlijk meteen aan. Vig ruggiero en Glen Pice zingen opmerkelijk grappige, luchtige teksten. Met teksten als 'why do you cry, do you have something in your eye?' en 'married girl, don't you wanna smoka a little marihuana' wordt duidelijk dat het hier niet gaat om muziek om lang over na te denken, maar toch wordt het geen oppervlakkig optreden. The Slackers heeft een puur geluid. Ze klinken alles behalve gemaakt. Als je naar hun muziek luistert, is het net alsof je door de achterbuurten van New York loopt. Het is muziek van de straat en dat is een groot voordeel bij dit concert. Bij skamuziek hoort een rauw element te zitten. The Slackers slaagt wat dat betreft. Al snel wordt duidelijk dat de zanglijnen van Ruggiero soms sterk zijn. De band weet naast het maken van zomerse ska ook liedjes te schrijven. Dit heeft als gevolg dat het leuk blijft om te luisteren naar The Slackers. Soms doen deze liedjes zelfs een beetje aan UB40 uit hun beginperiode denken. Naarmate het concert vordert wordt het publiek steeds enthousiaster. Zo ontstaat er een heuse pit en word er zelfs gecrowdsurft als de band hun nummer 'Have The Time' inzet. Het refrein wordt massaal meegezongen. 'Have The Time' is een perfect voorbeeld van een uitstekend skaliedje: up tempo, afwisselingen tussen majeur en mineur en een hele dosis energie. Ook van verzoekjes is de band niet vies. Het publiek wordt gevraagd om een verzoeknummer te noemen. Waar veel mensen 'No Fun', een bekend nummer van The Stooges schreeuwen, gaat de band een andere kant op. 'Wanted Man' van Johnny Cash wordt omgetoverd tot skahit. Wanneer het concert voorbij is en de bandleden het podium aflopen schreeuwt het publiek voor meer. Vervolgens komt de band nog een keer het podium op en speelt een erg rustig nummer. Dit is geen tactische zet. Ondanks een aardig soleerduel door Rugierro en Pine slapt het publiek wat in en het is muzikaal meer van hetzelfde. De interesse dreigt aan de kant van het publiek wat minder te worden. Maar dan, op het eind, speelt de band een bijzonder snelle, vrolijke afsluiter waarbij saxofonist Dave Hillyard en trombonist Glen Pine het publiek in lopen en daar de laatste noten van het concert er uit blazen. Dit feestelijke einde zal door de mensen die 30 november in Hedon niet worden vergeten. Concluderend: The Slackers zorgen voor een goed, gevarieerd optreden. De bandleden zijn enthousiast en zanger/pianist Vic rugierro en bassist Marcus Geard vallen in het bijzonder op door hun overenthousiaste houding en hun excentrieke performance. En door de afsluiter van het concert wordt het duidelijk: The Slackers is een zomerse feestband! Nu nog de lange winter doorkomen.