Wie er deze avond vroeg bij was kon polsbandjes versieren van de kleedkameracts van de Hospital Bombers en Fixkes. Maar voordat het zover was mocht Scram C Baby de kick off op het echte podium doen. Zij gingen er meteen hard tegenaan, maar na enige nummers deed het repertoire wat eentonig aan. De zanger van Scram C Baby, John Cees Smith, leek met zijn spastische bewegingen beschonken of stoned. Of allebei. Meerdere keren probeerde hij het publiek aan te spreken en een zinnige opmerking te maken, maar dit faalde jammerlijk. “Wat bralt die knakker?” en “Ik versta er niets van”, zijn twee voorbeelden van commentaar van de Zwolse toeschouwers. Alleen de mededeling dat er bij de ingang polsbandjes te krijgen waren die toegang gaven tot kleedkamerconcerten, kwam goed over. Gezien het Hedon kleedkamertje dat even later propvol stond. Het bandje Hospital Bombers deed onmiddellijk na Scram C Baby zijn entree in de kleedkamer. De zanger kwam iets later binnen dan de rest van de band. Hij ‘moest zijn gitaar nog stemmen’. De band ging er meteen vol in en liet de vijftien opgepropte muziekliefhebbers tien minuten lang genieten van frisse popsongs met hier en daar een flinke scheut folkmuziek. Ondertussen hadden de Vlaamse jongens het podium al beklommen. Fixkes zong zijn liedjes bedeesd en een beetje verlegen. Jammer genoeg bleef het zo rustig. De mannen van Fixkes werden deze avond geen podiumbeesten. Echte rockers zijn het sowieso niet, maar doordat het optreden een beetje statisch aandeed was het publiek niet erg enthousiast. Een cover van de Nederlandse band Doe maar viel bij iedereen wel in goede aarde. De fijne Vlaamse melodietjes in nummers als Kvraagetaan en Ongelukkig en het hoge hiphopgehalte van het nummer Vrijdagavond kwamen niet helemaal over zoals het zou moeten. Het kleedkamerconcert dat later die avond volgde spatte echter wél van het enthousiasme. Het was intiem en deed op één of andere manier knus aan. Het verzoeknummer ‘Kvraagetaan’ werd vrolijk door alle bandleden bezongen en bijgestaan door de even vrolijke tonen van de accordeon. Fixkes was op zijn allerbest tijdens de improvisatie van vrijdagavond. Waar het leeuwendeel van het publiek voor kwam was het Nederlandse bandje Johan. De mannen speelden een akoestische set. De altijd even relaxte popliedjes waren mooi, en ingetogen. Het leek echter alsof Johan er even in moest komen. Aan het begin klonken de nummers wel erg soft. Akoestisch optreden doen ze in ieder geval zeker niet slecht. Ze hebben dan ook al genoeg ervaring om dit aan te kunnen en het maakte het optreden een stuk intenser. Het publiek raakte in vervoering bij onder andere het prachtig uitgevoerde ‘Staring at the sun’. Ook klonk het nummer ‘Maria’ dat op geen enkel album terug te vinden is. Een aangenaam nummertje waarin de zangkwaliteit van gitarist Maarten zeker niet onderdoet aan dat van Jacco. En waarbij het Johangeluid zeker niet verloren gaat. Jammer dat deze hoofdact zo kort de tijd had zijn repertoire te spelen. Na ongeveer vijf nummertjes was de volgende act al aan de beurt. De afsluiter van een avondje fijne muziek waren de Hospital Bombers, die op het podium een pittigr set ten gehore brachten. Zij schroomden niet hun nieuwe album ‘pas zes dagen in de winkels!’ te promoten. En speelden van desbetreffend album enkele nummers zodat toeschouwers in verleiding zouden komen. Hedon hield er deze avond een strak schema op na. Iedere minuut van de avond was ingepland en werd het publiek vermaakt. Ook de standaard fine fine music popquiz mocht deze avond niet ontbreken. Jammer was wel dat de artiesten maar weinig tijd voor hun optreden hadden. Hierdoor hadden ze niet de kans om hun ‘fijne fijne muziek’ optimaal te presenteren.