Men neme een gitarist in Herman Brood-stijl, Johnny Bravo met een contrabas, een opgefokte drummer, en de meest onooglijke zanger sinds Meatloaf. En voilà, we hebben The Legendary Shack Shakers. Er klinkt van alles door in hun muziek, zoals vleugjes punk en country. Maar het zijn vooral de bluesklanken die de verschillende nummers zo heerlijk maken. De mondharmonica van de zanger is nauwelijks te temmen. Lang leve het rauwe bluesgeluid dat dit instrument kan voortbrengen! Ook de zanger zelf is een wild dier. In zijn korte, groene broek met bretels doet hij spastische gymnastiekoefeningen, en springt hij op boxen. Nadat hij zijn shirt heeft uitgetrokken lijkt hij (mede dankzij de bril) op Dolf Jansen on steroids (en ja, dat zegt veel). Het tempo ligt het hele optreden hoog. De bandleden spelen alsof ze bezeten zijn. De bassist plukt hard aan zijn contrabas. En de gitarist zet het uiteinde van zijn gitaar dreigend tegen de nek van de zanger, die daarop in de dansende menigte voor het podium springt. Vaak zijn de woorden van de zanger niet te verstaan. Maar dat is niet het erg, want het gaat toch vooral om de klanken die hij voortbrengt, en de oergevoelens die hij daarmee loswringt. The Legendary Shack Shakers verzorgen hét optreden van Dauwpop 2006.