The Junes speelden een lekkere set met veel nummers van de demo maar ook met nieuwer werk. De nummers varieerden van heel dansbaar en rockend tot echt rustige ballads. Maar de band bleef boeien. De zang had van mij harder in de mix gemogen en ook tussen de nummers door was de frontman soms lastig te verstaan. Een nieuw nummer wat sterk begon in kopstem vond ik erg mooi. Om me heen hoorde ik al wat Muse fluisteren. Ook aardig was het meezing stukje voor het publiek wat leuk meegedaan werd. Bij het laatste nummer ging de band wat losser, dat zouden ze van mij meer mogen doen tijdens het optreden. De Deense band Campsite was vergezeld van hun Nederlandse label Sally Forth naar de Hedon gekomen. En dat moesten we weten ook. Labelbaas Minco had een bizar introgesprek met de band wat niet over kwam, waarna de band van het podium verdween en werd nogmaals geïntroduceerd. Ditmaal werd dit gedaan door een jongen die eigenlijk weg-ge-boeht had moeten worden maar heel aardig zong. Toen kwam de band. Deze maakten de vergelijking met Franz Ferdinand volledig waar, ware het niet dat het nergens echt leuk of bijzonder werd. De zanger was volstrekt matig en kwam dat niet op charmante wijze mee weg zoals dat nu vaak het geval is met new-new-wave bands. Ook van de drummer liep mij het water niet in de mond. Met enthousiasme van de band en publiek werd dat opgelost en was het toch nog een leuk dansbaar concert. Foto's: Raymond van Olphen