Het is een heerlijke zomeravond als Vic Chesnutt het Burgerweeshuis aandoet voor een optreden ter promotie van zijn meest recente album Ghetto Bells. Het prachtige BWH-terras is volledig gevuld. Om deze avond zo lang mogelijk te rekken maken maar weinig mensen aanstalten om de zaal in te gaan als het voorprogramma begint. Uiteindelijk komt iemand van de organisatie de terrasgangers naar binnen lokken met de aankondiging dat het optreden van Vic Chesnutt, keurig op de afgesproken tijd, gaat beginnen. Vic Chesnutt zit bij het betreden van de zaal al lekker onderuitgezakt in zijn rolstoel, gitaar om de nek en zijn laptop met effecten en geluiden binnen handbereik. Op de achtergrond zit zijn vrouw Tina die hem deze avond ritmisch zal ondersteunen achter een drumstel in de meest kale vorm. Liz Durrett, die voorafgaand aan dit optreden nog wat nummers gezongen heeft, speelt de bas en verzorgt de tweede stem. Ondanks dat de overgang van het zomerse terras naar de donkere herfstliedjes van meneer sombermans erg groot is, kost het niemand moeite om te acclimatiseren. Vanaf de eerste klanken grijpen de eigenzinnige liedjes je bij de strot, en het optreden boeit van begin tot eind. We zien hier geen fantastische band aan het werk, vrouw Tina slaat zo nu en dan met een kwastje op een bekken en het baswerk is minimaal maar funktioneel. Ook Vic's fysieke beperkingen komen zijn gitaarspel niet ten goede. Maar misschien krijgen zijn liedjes juist door de minimale verpakking de zeggingskracht die er voor zorgt dat het publiek anderhalf uur lang geboeid aan zijn lippen hangt. Zelfs tussen de nummers door weet hij het publiek te boeien door rijkelijk met anekdotes te strooien uit zijn inmiddels 20-jarige muziek carriere. De keuze van de nummers die deze avond gespeeld worden schijnt via een democratisch proces tot stand te komen, waarbij vrouw Tina het veto-recht blijkt te hebben. Bij aanvang van de toegift blijven Tina en Liz achter en probeert Vic Chesnutt een nieuw nummer te laten horen dat hij de dag ervoor geschreven heeft, een initiatief dat na een aantal pogingen strandt. Met de volledige band speelt hij nog twee nummers, omdat meer niet toegestaan is 'according to the handbook of Rock 'n' Roll'. Maar hij heeft dan ook al voldoende laten horen dat hij een meester is in het singer-songwriter genre...