Vooral om Dillenger Escape Plan en Crowbar vertrok ik net als ongeveer 800 mensen eerste paasdag naar Groningen. Ik was daar net te laat om de Overijsselse band Next Waste Dimension te zien. Dus ben ik meteen naar Isle Of Man gaan kijken. Die zetten en heel overtuigende show neer in de kleine zaal. Beukende mathcore met een tikje deathmetal die op een label als Relapse niet zou misstaan. Maar ze zitten niet op Relapse maar op het relatief kleine label Garden of Exile, dat de eerste helft van de dag showcases zou geven in de kleine zaal. Daarna bleef ik even in de kleine zaal staan om 37 Stabwoundz te kijken. Deze band heeft goed gekeken naar bands als Hatebreed en Merauder maar heeft daar toch een eigen draai aan gegeven. De drummer van 37 Stabwoundz is echt enorm goed. Tjonge. Daarna moest de Overijsselse band Cromm Cruac spelen in de kelder. Maar het geluid was daar echt niet te verteren. Daardoor was niets of weinig te horen van de technische metal die de band speelt. De nieuwe zanger, die eigenlijk de oude zanger is maakte het er allemaal niet minder licht verteerbaar op met zijn vreemde stem. Van Misery Signals had ik nog nooit gehoord, maar ze waren met 18 Visions op tour dus ben ik even snel langsgelopen in de grote zaal. Daar was een niet onaardige hardcoreband te zien in de stijl van 18 Visions. Snel door naar Instil in de kleine zaal. Want daar ging het los. De band deed erg zijn best voor het toegestroomde publiek. Zager Rene liep meer dan eens bijna zijn bandleden omver. Instil kan je goed vergelijken met bands als Heaven Shall Burn en ook wel met At The Gates. Daar ergens tussenin. Mörser. Hah. Mörser! Dit is een heel bijzondere Duitse band in het rijtje van Acme en Systral. Zegt je niets? Ze zijn nog labelgenoot geweest van Dillenger op Chrome Saint Magnus (misschien wel het vetste label aller tijden). Maar in Groningen kwamen ze met een bassist minder (het zijn er normaal twee). En volgens mij hadden ze vroeger ook drie zangers. Desalniettemin erg bruut. Niet heel strak, wel erg bruut. Na Mörser 18 Visions. Die heb ik een aantal nummers gekeken. Aardige instrumentale nummers die wel iets meer hadden kunnen gebruiken zonder zanger. Ik verwachtte die man ieder moment op het podium, maar hij kwam niet. Ziek. Toen was de koek na vier instrumentale Hardcore nummers op. Waar lijkt 18 Visions op? Zie zometeen Path Of No Return. ... Hier heb ik lekker gegeten bij friet van piet. Net als veel bands! ? I.d.d. er was geen eten backstage voor de bands. Net op tijd terug voor Path of No Return om nog een keer een hardcoreband te zien in de zelfde stijl als Misery Signals en 18 Visions. Een beetje veel van het goede. Wat is dan precies de stijl? Een beetje Poison The Well achtig. Metal meets Emo. Met een beetje oogpodlood als bij The Cure. Ik vind het een vette stijl hoor maar die bands op een dag is een beetje gortig op een metal festival. Daar hadden ze zo een paar vette Nederlandse metalbands neer kunnen zetten. Ik reeg nog maar een varken aan het spit en pakte de JD want Crowbar kwam op het podium. Logge trage harde stront in een trechter metal. Met nog een ode aan Dimebag (Pantera r.i.p.) was het echt een te gekke shows. Rare mannen van crowbar met hun kleine gitaartjes (of leek dat zo). Voordat Dillenger begon speelde het Fries/Overijsselse Greyline nog in de kleine zaal en die waren te gek! De band kwam in uniform. Beukte er op los als een dolle en overwon. Ik ben overtuigd. Dillenger Escape Plan bewees maar weer eens dat je geen lang haar hoeft te hebben om metal te maken. Extreem technische metal afgewisseld met rustige stukken die je free jazz zou kunnen noemen. En de band ging los op het podium. Echt los. Maatsoorten worden je om de oren geslingerd, een muur van geluid en een lust voor het oog.