Als een hitsig puberjongetje staat Vopo bassist Frans de Grebber aan de bovenste snaar van zijn bas te hengsten. De punkoudgediende trekt op die manier een muur van geluid op waar de twee gitaristen lustig doorheen scheuren. Niks ingenieuze loopjes of melodie, van die nieuwerwetse liflafjes moeten de Vopos niets hebben. De hedendaagse punkmuziek ligt, zeker in vergelijking met de bands die de punk eind jaren zeventig en begin jaren tachtig groot maakten, behoorlijk lekker in het gehoor. The Offspring scoort hitje na hitje een poppy sound die zwaar leunde op irritant catchy refreintjes, skatepunkbandjes maken liedjes over mislukte kalverliefdes of – nog erger – de uitzuigende muziekindustrie. Als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl trad Greenday de twaalfde januari van dit jaar nog op in een goed volle Heineken Music Hall met als gevolg een lovende recensie in nota bene het NRC Handelsblad. Zijn de tijden veranderd? Is punk inderdaad dood? Nee natuurlijk is punk niet dood. Een veel interessantere vraag is of de skatepunkertjes, The Offspring en Greenday zich wel punk mogen noemen. Recensent dezes neemt in die discussie noch in dit stukje geen stelling, maar wijst erop dat zij die afgelopen vrijdag in een gezellig druk Hedon aanwezig waren een gelikte popact verwachten wel van een hele koude kermis thuiskwamen. De Vopos zijn geenzins een gelikte popact. De cd-presentatie van de Zwolse punkband de Vopos was er een die oude tijden letterlijk deed herleven. Vanaf het tweede nummer voelde schrijver dezes de zin om overhemd uit te trekken en een paar van de opstandige jeugdigen die zich voor het podium hadden verzameld een flinke dreun te verkopen in de hoop er een terug te krijgen en dat was al lang niet meer zo geweest. Schrijver dezes wist zich te beheersen en hield de kleren aan, zanger Marco Vettorato trok daarentegen het t-shirt uit. Met het enorme tempo waarmee de Vopos door hun repertoire gaan is dat niet verwonderlijk, aan pauzeren of vrolijke intermezzo’s doen de Vopos niet. De bikkelharde oldschool punk die deed denken aan The Exploited en Youth Brigade – de laatste afgelopen zomer nog tijdens Deconstruction 2004 in de IJsselhallen present – kon zeker vermaken. Vooral toen de accordeon ter hand genomen werd als muzikale tegenhanger van de tekst die ging over een nucleaire oorlog. Behalve de nummers van de nieuwe plaat werken ook enkele oudere nummers gespeelt, en sommige werden kennelijk als algemeen bekend beschouwd: zanger Marco Vettorato sprong niet alleen op het podium maar er ook vanaf de zaal in, de microfoon onder de neus van lieden duwend, die de song nog blijken te kennen ook. Het geluid was in Hedon weer eens niet optimaal - zang veel te zacht, gitaar veel te hard (of hoorde dat zo?) - maar gelukkig kreeg iedereen een gratis cd’tje mee naar huis om het nog eens op zijn of haar gemak na te luisteren. Aan de andere kant, slecht verstaanbare teksten is een notoir probleem bij punks en lijkt ook in de jarenlange traditie van de punk te vallen. Op de cd zelf, in eigen beheer uitgebracht, zijn de zaken wat meer in overwicht is de tekst soms te verstaan. Waar de titel van de nieuwe Vopoplaat, The price of being young geheten, nu precies op slaat is niet helemaal duidelijk. Als ze doelen op de wellicht gevoelde tekenen van ouderdom was daar tijdens het optreden in elk geval niets van te merken. Na een klein uurtje vrijwel onafgebroken highspeed punkmuziek waar hier en daar zelfs een rafelig thrashmetal randje aan kleeft, waren de heren nog goed voor een korte toegift. Conditioneel lijken de oudjes (de heren zijn begin veertig) dus geenszins opgebrand. Of bedoelen de mannen het veel filosofischer en is het een subtiele reflectie op hun jeugd (immers: youth is wasted on the young)? Ook dit lijkt onwaarschijnlijk, ook oude nummers zijn op de The price gezet. Niet louter nieuw materiaal dus, maar daarom niet minder de moeite waard. Hoevelen van u wisten überhaupt van het bestaan van de Vopos af? De Vopos spelen de elfde februari in Ojeesee te Hardenberg.