Mani2 (eerder Manitou) maakt een soort gothrock. De nummers zijn relatief lang, donker van inhoud en sfeervol opgebouwd. Het geluid is goed, zo ook de productie, al klinken de partijen soms wel wat haastig ingespeeld. De zanger heeft heel wat te vertellen, maar mijn aandacht wordt te veel afgeleid door zijn beperkte Engelse vocabulaire en de uitspraak ervan om mijn hoofd er echt bij te kunnen houden. Verder bedient de band zich van goed gedoseerde, lange solo’s en, werkend naar het hoogtepunt van een nummer, een sfeerrijk toetseneffect; deze mag echter niet te vaak ingezet worden om een boeiend en krachtig dynamisch wapen te blijven. In een aantal opzichten doet Mani2 me aan Marillion denken. Een ervan is het karakteristieke effectenarsenaal; een ander is dat Marillion ook een aantal nummers heeft die slechts een stuk verhaal vertellen en al dan niet toewerken naar een climax. In die zin kan je volledig afwijken van de gepattenteerde songstructuren, het moet echter wel een functie vervullen. In een conceptalbum kan je hier lustig gebruik van maken, zolang het maar opgevolgd wordt door krachtige herkenbare songs. Marillion kon dat mijns inziens als een van de besten, bij Mani2 ontbreekt die herkenbaarheid helaas. Gecombineerd met een strakke rook- en lichtshow zie ik deze band overigens live wel memorabel zijn.