Nog voordat ik de CD in de speler heb, valt me op dat de kikker uit het logo van Frogland wel erg veel op die uit de ‘Love Is All’-clip van Roger Glover lijkt. Weet ik veel dat dit een voorbode is…. Verder is de artwork trouwens prima voor elkaar: basic en effectief. Bij de eerste tonen van de EP blijkt het geluid ook goed voor elkaar; heel goed zelfs. De balans tussen instrumenten is erg mooi en de dynamiek in de composities klopt gewoon. Erg professioneel allemaal. Maar dan het grote minpunt. Frogland speelt rock als een top 40-coverband die met eigen nummers de sprong in het diepe heeft gewaagd. De rock is erg glad, maar absoluut geen afknapper; ik hou er zelfs wel van. Maar de zanger klinkt vervolgens TE glad: er straalt geen kracht en oprechtheid uit. Hij klinkt te veel alsof-ie z’n grote idolen wil nadoen. Dat lukt hem overigens wel erg goed, want ik herken ze stuk voor stuk (popquiz!). Ook de band gaat hierin mee. Na eerst een Urban Dance Squad-achtige riff in ‘Fire’ en een vrij nietszeggend tweede nummer, volgen de associaties met de groten dezer aarde elkaar op. ‘The kid is dead’ klinkt twee tellen als Radiohead’s ‘Creep’, gaat door als een Anathema-nummer met halverwege een ‘Stairway to heaven’-bridge. De laatste drie composities zouden niet misstaan in het repertoire van respectievelijk Nirvana, Him en de Manic Street Preachers. Nee, beter goed gepikt dan slecht zelf verzonnen was blijkbaar het devies, maar als het er zo dik bovenop ligt, krijg je mij niet mee. Mocht er een certificaat van echtheid bestaan in de rock (en velen denken dat dat er is), zou Frogland ‘m niet uit mijn handen ontvangen. Wat mij betreft kunnen ze het beter (weer?) als coverband proberen.