Voorprogramma Julian Sas kwijt zich uitstekend van zijn taak met aanstekelijke bluesrock. Maar daarna is hij er dan echt: Bo Diddley. '50 years in music’: in 1955 had hij zijn eerste top-tien notering te pakken (I’m a man). Niet erg vast op de benen wordt hij, onder luid gejuich, begeleid naar zijn stoel vooraan op het podium. Daar is door zijn zeer zorgzame stagemanager even daarvoor zijn rechthoekige gitaar gestemd en zijn Roland versterker afgesteld. De gitaar werd ooit op verzoek gemaakt door Gretsch. Er zijn er maar vier van, allen in het bezit van Diddley zelf. Na een beetje gerommeld te hebben met het effectapparaatje wordt het eerste nummer ingezet. Met zijn karakteristieke houterige gitaarspel worstelde hij zich vanaf dat moment met zichtbaar en aanstekelijk plezier door zijn legendarische repertoire. Wat een charisma. De zaal reageert superenthousiast, zingt mee en reageert prachtig op de grollen van de onbetwist oudste man in het pand. Pure entertainment. De klassiekers komen voorbij: ‘Mona’, natuurlijk ‘I’m a man’. Maar ook een stukje rap, de oude baas draait er zijn hand niet voor om. Na drie nummers moet het batterijtje van z’n effectapparaatje vervangen worden, een goed moment voor een paar rake grappen. Een vreemde setting, de band wordt geleid door de dame op de bas, zijn vriendin, zo wordt mij verteld, die de ‘cues’ van Diddley doorspeelt naar de muzikanten. En passant meldt ze aan Diddley dat z’n kapo op het verkeerde vakje staat geplaatst, alweer hilariteit alom. De drummer lijkt wat onwennig maar hakt er stevig op los en er is nog een dame op leeftijd op de Hammond/ Lesley die goed partij geeft. De andere gitarist ondersteunt en speelt de meeste solo’s, want Diddley zelf speelt vooral zijn karakteristieke percussieve slagpartijen, herkenbaar, zeer raak en prachtig om te zien. Maar na een nummer of zes speelt zijn maag zodanig op dat hij met de mededeling ‘’damn airplan food’’ en een verontschuldiging achter het podium verdwijnt. Ik denk, en ik meen velen met mij: we gaan hier toch niet meemaken dat hij hier in ons bijzijn zijn laatste noot heeft gespeeld. Maar nee, na een goed half uur is hij er gelukkig weer en speelt nog twee nummers. Dan is het op, zijn maag blijft hem parten spelen en het optreden wordt voortijdig afgebroken. Maar dan hebben we toch al een goed uur naar hem kunnen luisteren en iedereen in de zaal is dik tevreden. Vanaf de eerste noot, nee vanaf zijn opkomst, had ie de zaal in zijn zak. Een zeer innemend en sympathiek persoon, een pure vakman en een puik optreden. Er staat/zit toch ook een stuk geschiedenis voor je. Tevreden keert een ieder huiswaarts, behalve Bo Diddley, die in zijn camper zijn maag tot rust laat komen. Hopelijk morgen gezond weer op.