Hardenberg Festiva. Vanwaar die naam? Ene meneer Hardenberg uit Mulheim Duitsland organiseerde een festival wat al snel Hardenberg Festival genoemd werd. Zoals het een goed festival betaamt werden er postertjes gemaakt waar helaas de L van Festival bleek weg te vallen. Uiteindelijk werd het festival dus Hardenberg Festiva. De opkomst van dit festival was de laatste jaren aan de lage kant waardoor er naar nieuwe mogelijkheden gezocht werd. Door te surfen op het immer inspirerende internet kwam de club al snel uit bij Jongerencentrum Ojeesee te Hardenberg alwaar ook regelmatig punk en hardcore geprogrammeerd bleek te worden. Het idee om bands uit te wisselen was al snel geboren en al duurde het een klein jaartje om de organisatie rond te krijgen, het bleek een geslaagd project. Waar een uitwisselingsproject al niet goed voor is. Veel lol, vooral, gezien de goede sfeer die al in de bus op de heenweg tot uiting kwam. Ondanks de late aankomst in Mülheim (vanwege een ongeluk op de Deutsche autobahn werd er een verlengde pauze gehouden) kon alles prima opgezet worden en begon de eerste band, Abasourdissement, netjes om negen uur te spelen. Hoewel in de wandelgangen nu-metal genoemd, bleek de band vooral geïnspireerd te zijn door bands als Machinehead. Al met al geen slechte composities, doch kwam het soms enigzins ongeïnspireerd over. Echter, het enthousiasme waarmee de band de set bracht maakte het zeker goed. Vanwege een iets te lange set van de vorige band moest alles nogal snel worden geregeld om Verbal Punishment op tijd op de planken te krijgen. De kwaliteit van hip-hop die deze groep echter ten gehore bracht leed er zeker niet onder. Teksten in zowel het Frans, Engels als Nederlands kwamen voorbij en waren allemaal even boeiend om naar te luisteren. Mocht deze band nog iets strakker worden, dan kan een goede toekomst niet uitblijven. My Great Devastator uit Zwolle dan. Rampspoed trof de metalcore band (a la Caliban) in zijn set, toen al gauw bleek dat het allemaal niet zo klonk zoals het hoorde te klinken. Vooral vanwege gauw ontstemmende gitaren ging het nog wel eens fout. Doch, de presentatie was er niet minder om en het enthousiasme was groot. The Hug (ook uit omgeving Zwolle) begon daarna al gauw met zijn zoete punkrock met popinvloeden. Veel valt er niet op te merken over het spel van de band, hoewel opvallend was dat de leden er nogal verlegen bijstonden, met uitzondering van de manische bassist Robin (a.k.a. Robijn). Misschien is iets enthousiastere podiumpresentatie het enige wat deze band nog nodig heeft om tot de echte top te behoren. De beurt was vervolgens aan Sincerity in Stereo, die al flink wat jaartjes meeloopt in het hardcore-circuit. De band heeft al diverse line-ups doorgaan, wat ook te horen valt in de stijlveranderingen in de afgelopen jaren. Begon de band als echte old-school hardcore band, nu zijn ze –via metalcore- uitgekomen bij een mengeling van metal, emo en old school. Een stijl die zo te horen goed past bij de leden van band, want ze brengen een erg leuke, enthousiaste set. Ter afsluiting mochten de heren DJ’s van Cock Richard en Dirty Mike nog enkele platen draaien en dat deden ze goed. Er werd flink gedanst op de (vooral jaren ’80) hits die uit de speakers schalden. Al met al een zeer geslaagd project, dat commercieel misschien niet het onderste uit de kan heeft weten te halen, gezien het geringe percentage Duitsers in de zaal. We zullen in september zien of de Duitsers in Nederland een feestje weten te bouwen. Toch zat de sfeer er goed in en werd er lekker gespeeld.