In 1993 verhuisde Yukka van Zevenaar naar Enschede. De band had toen al aardig wat wapenfeiten op haar naam staan: winnaars van de Gesel van Gelderland, veel aandacht van de media en een goedgevulde agenda met optredens. Volgens critici was het een band met echt goede nummers, maar hadden ze helaas geen echt goede zanger om ze te vertolken. Of de toenmalige zanger Arjan moest zangles nemen, of er moest gezocht worden naar een nieuwe zanger. Na maanden van audities viel de keus op Jasper Slaghuis, die daarvoor al als toetsenist actief was geweest in meerdere bandjes, maar toch liever wilde gaan zingen. Inmiddels staat hij al weer negen jaar achter de microfoon bij Yukka. In het dagelijks leven staat hij sinds vorig jaar augustus voor de klas, als leraar klassieke talen.3voor12 Overijssel bezocht hem thuis en liet hem een aantal nummers horen om te herkennen en van commentaar te voorzien. Paul Weller – Fly On The Wall (van Fly On The Wall – B-sided & Rarities 1992-2000) Ik weet niet zeker waar het vandaan komt, maar het komt volgens mij van die laatste box “Fly On The Wall”. Ik heb deze box al wel een tijdje maar ik heb hem nog niet helemaal goed doorgewerkt. Ik weet niet waarom, soms heb ik van die platen die koop ik dan heel enthousiast, zeker bij zo’n mooie box als deze, en als ik dan iets relaxed op wil zetten kies ik voor iets anders. Een recensent heeft jullie eens vergeleken met Paul Weller, wat vind je daar zelf van? Ik beschouw het als een heel groot compliment, ik was er wel heel blij mee, maar het is niet de eerste vergelijking die ik zou doen. Vooral Arjan en ik zijn erg grote bewonderaars van hem. Hij is wel een hele tijd een grote inspiratiebron voor ons geweest. En dan niet zo heel direct, dat we ook dat soort liedjes zouden willen schrijven, maar meer qua gevoel dat er uit spreekt. Aan de ene kant het dramatische, maar aan de andere kant ook het groovende. Hij wordt wel altijd gezien als de pa van de mod-muziek en van de britpop, maar ik vind dat er ook wel duidelijk zwarte invloeden bij hem inzitten, funky drummers, en een geweldige drive, ik houd er wel van. Coldplay – Clocks (van A Rush of Blood To The Head) Mooi nummer maar het had van mij wel 2 minuten korter gemogen. En dat heb ik altijd bij Coldplay. Ik vind het een goeie band maar het grijpt mij niet meteen. Er zijn een hoop mensen die helemaal weg zijn van hun tweede album, ook een hoop vrienden van mij, maar ik vind eigenlijk hun eerste album veel sterker dan het tweede. Maar misschien ook omdat ik na die eerste plaat iets heel anders verwacht had. De tweede plaat zit ook weer heel erg in een sfeer, de productie is nagenoeg hetzelfde... Ik houd wel van muzikanten die elk album wat anders proberen, het mag wel heel herkenbaar blijven maar ik vind het wel mooi als ze zichzelf elke keer weer blijven uitdagen. Ryan Adams – Hotel Chelsea Night (van Love Is Hell pt. 2) Ryan Adams, absoluut mijn favoriete nummer van Love Is Hell pt. 2, en helemaal fantastisch dat hij dit zo schaamteloos doet (imitatie van Purple Rain van Prince - red). Hij kreeg hier veel commentaar op maar ik vind dit ook echt een ode aan Prince. Hij doet dat ook met sommige andere artiesten, zoals de Beatles. Prachtige muzikant, ik heb hem onlangs nog live gezien in Paradiso, heel erg goed. Alleen, zoals heel veel goede muzikanten, is hij volgens mij heel erg onverstandig bezig met zichzelf... Zijn grote kracht is dat hij op een hele knappe manier sfeer weet op te wekken in dit nummer, je weet meteen hoe hij zich voelde, waar hij was, met zijn plaatsaanduidingen altijd, je hebt meteen een goede voorstelling, plaatje erbij, heel filmisch... Afghan Whigs – Turn On The Water (van Congregation) Afghan Whigs, maar ik zou niet weten van welke plaat het komt. Het zal wel van een oudere plaat zijn, Gentlemen of zo? Nog daarvoor, Congregation. Dan heb ik hem wel eens gehoord bij Arjan, die is helemaal weg van de Afghan Whigs, ik vind alles van na Black Love erg gaaf. Gentlemen vond ik wel aardig maar Black Love vond ik te gek en 1965 vond ik erg goed. En The Twilight Singers mag ik ook wel graag horen, hoewel ik die tweede wel wat minder vond. Ja, nog zo’n man (Greg Dulli – red) waar het wat slechter mee gaat. Elke keer als ik hem hoor vraag ik me af of hij er de volgende plaat wel weer is. Rare band eigenlijk, Afghan Whigs, wereldberoemd in America, en in Amsterdam. Soul met een heel dun laagje rock, maar dan ook echt flinterdun. Jammer dat ze uit elkaar zijn. Famke – On The Ceiling (van From Lion To Slug) Dit is Famke. Dit is gewoon heel erg mooi. Het is ook iemand die ik ontzettend bewonder. Ik ben ook samen met haar muziek aan het schrijven. De bedoeling is dat zij ook op onze nieuwe cd komt. En dat wij ook op haar nieuwe plaat wat instrumentale dingen meedoen. Ik ken haar via Dollypop, Wim Kuper (organisator Dollypop – red) is een soort manager van haar. Ze kwam een keer naar ons toe en vroeg of ze een liedje mee mocht doen. Ze heeft ook meegezongen op onze single-presentatie, en naar aanleiding daarvan ben ik haar muziek eens gaan luisteren, ik vind het erg goed. Wat me ook erg aantrekt is dat het zo anders is dan wat wij doen. Maar dat maakt het ook moeilijk, want ze schrijft ook heel anders dan ik doe. Ik schrijf heel impulsief en schaaf het later bij. Zij kan een jaar over een nummer doen, ze schrijft heel langzaam. Het gaat echt als een slak. Wat was de titel van haar album ook al weer? From Lion To Slug? Ja, ik heb het er wel eens met haar over gehad, en dat slaat daar ook op. Het is wel grappig, we zijn samen begonnen met schrijven, zij moet alles overdenken, alles wordt heel erg gewogen, de woorden, ze studeert ook Engels, ze is heel berekenend. Maar dat is ook wel heel leuk, omdat het heel anders is dan ik gewend ben. Ik doe iets en dan is het af, en dan groeit iets in het optreden en opnemen. Ik ben altijd vrij onrustig, als iets af is is het af, en dan gaan we naar het volgende. Marike Jager – The Beauty Around (Shaken not Stirred) Ik herken dit wel, dit is Marike! Komt dit van Shaken Not Stirred? Helemaal goed! Ik heb die cd wel een aantal keren geluisterd, sommige dingen vind ik heel erg gaaf, sommige ook weer niet. Geen cd die vastzit in mijn cd-speler maar wel geweldig dat het gebeurt. Te gek project, gedaan door iemand die ook Dollypop organiseert, Wim Kuper, een hele mooie man, die er helemaal voor gaat, en dat terwijl hij zelf eigenlijk altijd een rol op de achtergrond speelt. Op deze plaat staat 1 liedje van hem, maar hij presenteert zich eigenlijk helemaal niet als muzikant. Hij treedt zelf bijna nooit op, maar hij regelt het allemaal wel. (Voor dit project nodigde Wim een aantal muzikanten uit om in een huisje in België met elkaar muziek te maken, opnamen hiervan zijn verschenen op de cd Shaken not Stirred - red). Een erg goeie zangeres, Marike, en ja, die willen ze nu natuurlijk overal wel hebben nu ze de grote prijs van nederland gewonnen heeft. Ze doet me soms ook een beetje aan Ani DiFranco denken. Wat het net iets minder goed maakt is dat ik bij haar de dramatiek mis die ik bij Ani DiFranco wel heel erg mooi vind en Ani DiFranco is tekstueel natuurlijk heel erg goed, zij is tekstueel heel erg agressief, ze klaagt gewoon van alles aan, en dat heeft Marike niet. Arjan heeft overigens dit gitaartje gespeeld en ook nog een nummer op deze plaat gezongen. Hij doet hierop een nummer dat we met Yukka heel gaaf vonden maar dat niet zo goed bij de rest van ons laatste album paste. De vriend van Marike gaat meewerken aan onze volgende cd. Begin maart nemen we de eerste demo-versies op. Eind juni gaan we de echte opnames doen. Het idee is dat hij eind September uitkomt, maar dan moet er wel flink aan getrokken worden...