Vooral dat huwelijk en de populariteit van Karel Kraayenhof die daarop volgde, hadden voor een volle zaal kunnen zorgen, ware het niet dat niet Kraayenhof speelde, maar Gustavo Toker, een van ’s werelds beste Bandoneonisten. Voor een half volle zaal voornamelijk gevuld met pensioengerechtigden speelde de Argentijn, samen met Nicolás Guerschberg op piano, de Tango en de Milonga. Vanaf de eerste noot was het al duidelijk: beide muzikanten waren virtuozen en speelden vol overgave met veel diepgang en vol dynamiek. Toch kon dit sommige bezoekers blijkbaar niet boeien. Zo werd hier en daar nog de inhoud van de tafeltje-dek-je-maaltijd besproken en begonnen enkelen vast aan hun avonddutje. Bezoekers die voor de muziek waren gekomen zochten na de pauze dan ook een van de vele lege stoelen vooraan op. Voor de pauze speelde Toker vooral het werk van de tangomeester Astor Piazzolla. Prachtig uitgevoerde stukken vol dynamiek. Van heel zachtjes en lief (toch te slaapverwekkend?) tot ijzingwekkend snel en hard. Van feestmuziek tot jazz, tot zelfs popmuziek: de libertango die hij speelde is beter bekend door de uitvoering van Grace Jones met ‘I’ve seen that face before’. Tussendoor gaf de bandoneonist uitleg over zijn muziek in charmant Engels en af en toe in het Nederlands. (Toker heeft een tijd in Amsterdam gewoond). Wat vaker opvalt bij bezoeken aan het muziekcentrum en ook deze keer weer, zijn de vele jaknikkers die zich aangetrokken voelen tot dit podium. Waarom knikken die mensen toch steeds zo begrijpend, meestal met toevoeging van een volmondig ‘ja’? Weten soms ze alles al wat de beste man vertelt over de Tango en ben ik de enige onwetende? Hou daar toch eens mee op! Natuurlijk mocht het in Nederland bekendste tangostuk niet ontbreken: Adios Nonino, gespeeld door Karel Kraayenhof op de koninklijke bruiloft. Het stuk is echt vele malen mooier zonder jodelend kerkkoor. In plaats van sprookjesmuziek kregen we een uitgebreid Jazz-achtig stuk te horen waarin af en toe het bekende thema naar voren kwam. Na de pauze speelde Toker veel eigen werk, met de ‘Milonga Triste’ als hoogtepunt. Met dit nummer, overigens het enige zonder pianobegeleiding, liet Toker alle klanken van zijn bandoneon horen. Af en toe klonk het zelfs als een kerkorgel. Afgrijselijk mooi. Toker sloot af met toegift en een compliment aan de zaal en geluidstechnici van het Muziekcentrum: “Perfection Exists” ,wat ook van zijn spel gezegd kan worden. Nog tot mei 2004 te zien in Nederland.