Hedon Zwolle, 26 april 2004, 21.15 - 22.25 uur Bij de eerste noten die het legendarische punktrio uit de boksen braakt, bekruipt de argeloze luisteraar direct een wam, nostalgisch gevoel. Van langvervolgen tijden dat kratten Heineken nog geel en goedkoop waren, en de hamsters van Fred Oster nog tot hoogtepunt van een avondje televisie kijken behoorden. En daar doet de primaat-achtige uitstraling van drummer Marky Ramone niets aan af. Voor Haanstra zou de aapachtige gestalte een dankbaar onderwerp voor een oscarnominatie vormen. Zelfs zijn manier van drummen, die vermoedt dat de man die setlist alleen nodig heeft om onderscheid te maken in het tijdsverloop van de veertig(!) nummers, doet primair aan. Zijn drumkruk is zijn natuurlijke biotoop. Nee, dan frontman Jerry Only, de enige die met zijn 25 dienstjaren met recht mag spreken over het roemruchte verleden van dit roestvrijstalen collectief. De tijd lijkt geen vat te krijgen op de man met het meest onooglijke kapsel in punkhistorie. En gezien het ruime aanbod blote meisjesbuiken bij het handtekeningen zetten a afloop, nog steeds heel ‘x-factor’ gevoelig ook bij een piepjong punkminnend publiek. En dat is knap voor Punkers op leeftijd, zelfs generatiegenoten als Bad Religion en Black Flag (het inktzwarte collectief uit wier gelederen gitarist Dez Cadena werd geplukt) mochten niet vaak op zo‘n enthousiaste toehoor rekenen. De reden laat zich raden: de band heeft in haar 25 jarig bestaan eenvoudig geen concessies gedaan aan de oorspronkelijke, gruizige sound van moddervette, stinkende punkrock. Niet in de laatste plaats wordt de toon gezet door Only, die waarschijnlijk niet wist dat er in Overijssel een verbod op mobiele puinbrekers bestaat. Daar doet zijn overspannen rochelende basgeluid constant aan denken. Voeg daarbij de rommelende donder van Ramones’ bekken-bassdrumgesel en het oorfilerende riffwerk van Cadena en de formule is compleet. Met deze sound speel je alles wat leeft tegen de vlakte. En dat mag the Misfits dan ook graag doen, gezien hun zelfaangemeten ‘Night of the living dead’ imago. Wat de band niet weerhoudt te spelen of hun eigen leven er wel degelijk vanaf hangt. Aankondiging van de vaak slechts twee minuten durende composities geven net genoeg ruimte om af te tellen, waarna de band als een bezetene doorratelt, terwijl de pogovloer zich vult met bloed en spuug. In punkminnend Nederland is de klok ooit blijven hangen in 1980. De aanblik van beschilderde koppen, hanenkammen waar autolakfabrikanten mee kunnen adverteren en deze powerpogo oogt als een Belgische teletijdmachine. Net als je denkt dat de kracht van die korte composities gaat inboeten door ontbrekend onderscheidingsvermogen, gooit Only het met zijn maten over een andere boeg. En klinkt de klassieke Beach Boys frase “”Fun fun fun, till her daddy took the T-bird away” extra fris uit de speakers. Diezelfde melodische inslag maakt de band ook in Amerika mateloos populair. De lijst coryfeeën die graag dwepen met het compromisloze imago van de band lopt van Guns ‘n Roses tot Metallica. En dat de band trouw blijft aan haar melodische rock ‘n roll roots blijkt wel uit het zweetovergoten ‘Runaway’ van aartsvader Dell Shannon. Een mooi einde van een avondje Idols voor alternatievo’s.