Amsterdam Beat Club gedijt ook in Hoofddorp

Working Voodoo Club en The Kik trakteren Duycker op vette rhythm and blues, beatle-pop en Go Go-danseressen

Marko Petrovic ,

Vorig jaar december vierden de mannen van de Amsterdam Beat Club hun tienjarig bestaan met een spetterde feestje in Paradiso. Eén van de voornemens was om meer het land in te trekken om hun retro-feesten aan de man te brengen. Na een paar succesvolle avonden in Utrecht en De Haag is het nu de beurt aan Hoofddorp. Het is een sprong in het duister: waar Utrecht en Den Haag gevestigde muziek scenes hebben, is Hoofddorp nog steeds een beetje onbekend terrein.

Eerste op de bill is Working Voodoo Club. Een nieuwe band vol ervaren muzikanten. Ze spelen 'raw and nasty rhythm and blues' met scheurende gitaar en tenor sax, pompende bass en drums en sleazy orgel. Terwijl  het publiek langzaam binnen druppelt, zetten de mannen Going On in met een heerlijke gitaar-riff. Een strakke en swingende band ondanks de afwezigheid van de vaste drummer. Eigen werk wordt aangevuld met R&B-klassiekers als Money, Daddy Rolling Stone en Barefootin.

De Italiaanse zanger en gitarist charmeert het publiek met zijn zuivere stem en krijgt de mensen aan het lachen tussen de nummers. Als hij de band aan het voorstellen is, eindigt hij met 'and my name is Fabrizio and today I am very nervous', met een knipoog naar de verloren wedstrijd van Italië. Saxofonist Mikkel van der Meulen - tevens de drijvende kracht achter Amsterdam Beat Club - is een soort tweede frontman. Hij woont zijn tenor sax uit en zou niet misstaan in een sleazy burlesque tent van de jaren vijftig en zestig. De sfeer wordt helemaal afgemaakt met de bijdrage van de Go Go-danseressen van The Watusi Gals. Het duo Sue en Rosie swingen en maken het publiek gek met hun sexy uitvoering van retro dansmoves.

Om half elf is de beurt aan The Kik. De veelbesproken Beatle-fanaten leveren weer  een technisch perfect uitgevoerde set. De meerstemmige harmonieën, strakke beats en perfecte solo's volgen elkaar op in een razend tempo. Toch krijg ik het gevoel dat het allemaal net te gelikt en doordacht klinkt. The Kik speelt misschien nog wel strakker dan de fab four dat deden in hun hoogtijdagen, maar het past allemaal in een beproefde formule.

Gaandeweg de set stappen ze voorzichtig uit die formule en gaan ze een paar keer furieus rocken. Het nummer Luchtballon is een energieke uitschieter en de cover van de nederbeat klassieker ‘Kejje nagaan’ klinkt ook waanzinnig. Het publiek krijgen ze volledig mee. Men brult vrolijk mee met alle meezingers, uiteraard vooral bij het aanstekelijke hitje Simone.

Het zou The Kik goed doen hun sixties-sound wat avontuurlijker interpreteren. Een portie Who-gekte, wat Dave von Ravens vorige band The Madd wel had, zou af en toe geen kwaad kunnen. Het staat echter buiten kijf dat Von Raven en co bijzonder getalenteerd zijn.