Terugblik met een videoverslag van Pillowcase in Cinetol Amsterdam Terugblik met een videoverslag van Pillowcase in Cinetol Amsterdam

Misschien wel het slechtst bewaarde muzikale geheim van de afgelopen jaren: shoegaze is terug. Enorme pedalboards, galmende (zeg gerust schreeuwende) gitaarpartijen en volumes waarmee de grenzen van de decibelmeter opgezocht worden zijn terug van weggeweest. Hilversum-based songwriter en bandleider Jasper Smits bewijst met crashing dat het genre zich volop in een comeback bevindt, en daagt iedereen uit om zich (met oordopjes in) om te dompelen in een oneindige bak galm, melancholie en ongefilterd rauw volume. Dusdanig zo dat afgelopen zaterdag 19 juli de tweede editie van hun mini-festival ‘Pillowcase’ bij Cinetol in Amsterdam heeft plaatsgevonden.

Het idee om eigen shoegaze-focused shows te organiseren komt volgens Jasper uit één visie voort: het verenigen van de scene. Hij ervaart dat het genre ondanks de herleving in zekere zin toch een niche blijft. ,,Er zijn talloze sicke Nederlandse shoegaze en dreampop acts die een groter publiek verdienen, maar niet altijd hun maximale potentiële crowd bereiken wanneer ze geboekt worden naast meer traditionele rock- en punk acts. Het is super om te zien hoe andere liefhebbers die visie delen. Zeker in Utrecht zetten EKKO en ACU met hun ‘When The Sun Hits’ en ‘Come In Alone’ events een goed voorbeeld voor het genre en de potentie die het heeft om verder te groeien”, zegt Jasper.

Met de ‘Pillowcase’ shows hoopt crashing hun steentje aan de scene bij te dragen door het niet alleen meer te verenigen, maar ook om acts binnen het genre (onafhankelijk van hoe gevestigd ze al zijn) precies voor een crowd neer te kunnen zetten die weet waar ze voor komen, en niet kunnen wachten om er meer van te ontdekken.

Na in maart samen met mede-”gazers” Part Garden en Thrilled een geslaagde eerste editie georganiseerd te hebben bij het Hilversumse DIY-collectief Hillyweird, groeit een al geplande show bij Cinetol uit tot ‘Pillowcase vol. 2’. Met de toevoeging van Honey I’m Home en Laura Palmer wordt op die avond de line-up compleet gemaakt.

De avond gaat van start. Sinds de release van hun debuutsingle Wishful Thinking heeft Honey I’m Home het momentum goed te pakken, en bewijst als eerste act van de avond dat ze niet van plan zijn om het any time soon los te laten. De show begint. Met een podium dat bedekt is met doeken, kaarsjes en een old-school beeldbuis klopt het visuele plaatje meteen, en vanaf de eerste noot bewijst de groep ook muzikaal klaar te zijn om Cinetol mee de extase in te nemen.

Wanneer crashing het podium betreedt wordt de toon binnen no-time gezet: doe je oordopjes in. Met openingstrack Deadbeat zendt de band een duidelijk signaal af: klaar of niet, de chaos begint nú. Het volume gaat op standje 11 en zal deze voorlopig niet verlaten. Toch weet de band zich naast het soms letterlijke gitaargeweld (gooit hij zijn Fender nou de lucht in?) ook onder te dompelen in een gecontroleerde oase van galm. Debuutsingle Six Feet Down Recognition blijkt onder begeleiding van zangeres Jomie Bagchus een welverdiend rustmoment, en mogelijk het hoogtepunt van de set te bieden. Na de My Bloody Valentine liefdesbrief Roadkill als afsluiter kan het publiek eindelijk weer op adem komen. Jasper reikt nog één laatste keer naar de (inmiddels met zijn gitaar in de knoop geraakte) mic-stand: ‘Dit was heel bijzonder. Dank jullie wel.’

Laura Palmer weet de avond op een enorme high af te sluiten. Sinds de release van de single Hardcore in februari en hun album Exploding Head Syndrome vorig jaar bewijst de band zich nog altijd als een titaan binnen het genre. Wie in de zaal om zich heen kijkt ziet enkel de gezichten van een publiek dat zich volledig laat meeslepen in een set die niet alleen uit een perfecte balans tussen avontuur, atmosfeer en explosieve climaxen bestaat, maar vooral uit simpelweg steengoede nummers. De drie bands hebben stuk voor stuk weten te knallen, meeslepen en overvallen met verrassingen.