Saxton Sunday Sounds met Rachel Louise, Wolfgang en Sam Saxton Saxton Sunday Sounds met Rachel Louise, Wolfgang en Sam Saxton

Organisatoren Sam en Bas trappen de middag af met nummers van o.a. hun album Take A Ride. Ze spelen beide op gitaar, de een akoestisch en de ander elektrisch over o.a. de veranderingen zoals de verandering van seizoenen alsook de verandering van een verhuizing waar je tegen op kan zien. Ook volgt een nummer waarbij Sam vertelt dat het gaat over de belasting van Covid bij beide artiesten en als het dan wat beter gaat je er weer achter komt waarom je bij elkaar bent. Het nummer Like No One Else wordt daarom opgedragen aan haar partner Bas. Er is niet veel variatie in de nummers te bespeuren hoewel iets meer emotie in de stem van Sam de nummers iets anders doen inkleuren. Niettemin geniet het publiek van de mooie liedjes.

De jongste artiest ooit die meedoet aan Saxton Sunday Sounds is de Amsterdammer Wolfgang. Hij weet al eerder de prestigieuze singer-songwritercompetitie Mooie Noten van 2024 te winnen. Als zestienjarige heeft hij toch al de nodige ervaring en leerschool achter zich. De schuchtere jongeman vertelt hoe hij zijn muziek in zijn Ipad studio produceert en als zevenjarige op gitaarles was gegaan. Vroeger wordt hij geïnspireerd door Michael Jackson en als hij jaren later naar de Film over Queen gaat besluit hij ook te gaan zingen.

Wolfgang geeft zijn eigen draai aan het singer-songwriter zijn met iets wat macabere en daardoor spanning opbouwende gitaar muziek wat hij vervolgens met een krachtige en rauwe kanten invult. Intens en daarmee ook fragiel gevoelig is zijn muziek, stem en performance ook te noemen. In het tweede nummer zet hij met zijn voet een elektronische beat in dat het nummer gelijk vaart geeft. Zo toont hij ook variatie in zijn eigen nummers.  

Wolfgang laat zich in fases of periodes inspireren door andere artiesten zoals nu met Radiohead vertelt hij. Hij absorbeert de inspiratie in zijn muziek zoals nu ook te horen is waarbij open gitaarbespeling alsook de ietwat nasale lyrische zang doen denken aan Thom Yorke. Zijn muziek wordt vergeleken met grootheden als Jeff Buckley en Tamino: intens, gelaagd en vol spanning.

Wolfgang hoopt bezoekers terug te zien tijdens de release show in Paradiso op 10 januari waar hij zijn EP Wistful Way presenteert.

Rachèl fronst al bedenkelijk haar gezicht als Sam haar de hoofdact noemt als ware ze niet zoveel credits hoeft te hebben voor haar staat van dienst. Er zijn wel meer artiesten vandaag toch!? Zo strijd het formele van het programma tegen het menselijke gevoel op dat moment waarbij Sam als een van de opzetlijnen van deze middagen een gesprekje met Rachèl aangaat. Ze blijken meerder overeenkomsten te hebben volgens Sam wat leuk is om te vertellen zoals beide in het zelfde radioprogramma geweest te zijn en een Amerikaanse ouder(naast een Nederlandse) te hebben, bij de een weliswaar een vader bij de ander een moeder. Over verbinding gesproken.

Bij de aankondiging op de website van Slachthuis Haarlem staat een biografie van Rachel te lezen wat toch een wat droge opsomming vormt. Het leuke aan het gesprek is dat je meer de mens in de artiest hoort spreken. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn in het leven van Rachèl. Een vroege scheiding, moederschap met belemmerende verwachtingen en artistieke crisissen waarbij een album niet lekker ontvangen wordt of dat Rachèl zich afkeerde van haar eerdere werk. ‘Dat je het even helemaal beu bent’. Toch zijn er dan momenten dat zij toch weer weet op te krabbelen, urgentie vindt en iets te vertellen heeft met haar werk. Singer-songwriter zijn kan ook een confronterend en een kwetsbaar bestaan geven, de thema’s waarover zij zingt staan haar ook zo dichtbij. In o.a. het liedje Big Girls komt deze thematiek naar voren.

Niet alleen het gesprek is interessant, ook alle tussendoortjes zijn boeiend waarbij Rachèl oprecht vertelt over haar leven met een relativerende ironische kwinkslag. Zo zag ze de bui al hangen toen ze moeder werd en haar muziek de kast in kon stoppen, totdat de partner haar ondersteunde en zij ruimte kreeg om haar werk voort te zetten. ‘Het is fantastisch en ik ben nog productiever als artiest naast het moeder zijn dan tevoren’. Ze heeft ook een liedje over de worsteling met het perfecte moederschap gemaakt. Perfect Mother waarbij ze zingt:

Met dit liedje geeft ze alle moeders credits die de durf hebben om vrijheid op te zoeken, dat je altijd keuzes kan blijven maken.

Rachel speelt nummers op gitaar en ook op keyboard. Tussendoor speelt ze een prachtige cover van Xavier Rudd’s Follow the sun. Het mooie is dat de performance ontdaan is van studiogeluid of een band. Het is ontdaan van alle opsmuk. De akoestische sets komen daardoor kwetsbaar, open en direct binnen bij de luisteraars.

Een van de laatste nummers is Busy waarin een druk druk bestaan beknellend kan werken en zij graag wil ontsnappen naar het hier en nu als een baken van rust. Of dat juist druk in het hoofd ongezonde afleiding vormt om niet in het nu te kunnen leven en dat wringt. Zo herkenbaar nietwaar.

In een van de tussendoortjes vertelt Rachel over haar tijd op het conservatorium als 27-jarige docent en elk jaar jonge studenten van 17/18 jaar ziet instromen waardoor ze beseft ook ouder te worden. Het gaat zelfs zover dat ze anders over zichzelf gaat denken waarbij plaats maken voor de nieuwe garde haar plekkie verdringt. Ze heeft een vrolijk protestliedje geschreven over je afgedankt voelen door de maatschappij.

Elke hoofdact wordt gevraagd een favoriete elpee mee te nemen die na afloop wordt gedraaid. Typisch Rachèl om niet te kunnen kiezen en dus twee platen meeneemt. Rumours van Fleetwood Mac en Short N Sweet van Sabrina Carpenter. Voor de laatste heeft ze alle lof waarbij het eigenlijk niet uitmaakt hoe mooi je bent en hoe je poseert op een album als je zo’n goede artiest bent. Sabrina heeft een hit gescoord met o.a. Espresso. Verder laat Rachel weten dat ze op zondag 23 november is  te zien in het Torpedo Theater in Amsterdam.