Het is bijna twee voor de prijs van een als je op zondagavond 14 december bent binnengestapt in het Amsterdamse Tolhuistuin. Uiteraard is er natuurlijk het optreden van Robin Kester waar de meeste belangstelling naar uit gaat, maar minstens zo mooi is de proloog of ouverture van het optreden met de geboren Italiaanse Marta Arpini die nu al weer lange tijd in Amsterdam woont.

© Amy Boere / Robin Kester

Marta Arpini – Zachte superkracht

Italiaans-Nederlandse songwriter heeft veel in haar mars

Dat Marta Arpina als support voor Robin Kester speelt is misschien geen verrassing. Aanvankelijk is eerst het idee om Josephine Odhil het voorprogramma te laten doen maar door een wijziging in de programmering is dat veranderd. Beide jonge muzikanten zijn gelieerd aan Robin Kester; Marta Arpini is eerder dit jaar onderdeel van de Kesters band tijdens haar UK-tour.

De Italiaans-Nederlandse Marta Arpini laat het publiek horen dat zij veel in haar mars heeft. Niet alleen als achtergrondzangeres, maar ook als muzikant met een volwassen eigen geluid. Ze zingt vanavond zeven liedjes: deels oudere songs, deels nieuwere songs.

In deze korte set zit ook een cover van de Italiaanse zanger, Andrea Laszlo De Simones, getiteld Vivo. Een gevoelig lied dat een lofzang is op het leven dat voortstroomt. Waar Marta Arpini ooit begint met meer jazz georiënteerde songs, maakt ze nu gepolijste nummers waarin verfijnd gitaarspel en electronica samengaan met haar fluwelen stem. Af en toe verrast ze met onverwachte wendingen. Zo heeft het nummer Spring een bouncende melodie met een repeterende gitaar. Waardoor het spannend blijft. Op de golven van zachtheid.

Met een nieuw lied vertelt ze dat ze zichzelf wil uitdagen ook al kan dat soms spannend en soms eng zijn. Met deze benadering van songwriting toont Marta Arpini een duidelijk eigen idioom. Als fan van kerstliedjes bracht ze onlangs ook een eigen kerstlied dat ze als afsluiter speelt: This Christmas.

© Amy Boere / Robin Kester

Album Dark Sky Reserve krijgt lovende kritieken

Het is haar laatste optreden van het jaar, als afsluiting van de tour rond haar tweede album Dark Sky Reserve. De plaat heeft lovende kritieken gekregen. En ook de shows daarop volgend kregen sterke reviews. De verwachtingen zijn dus hooggespannen. In een eerdere aankondiging geeft Kester aan dat ze, als ze subsidie heeft kunnen krijgen, graag heeft willen uitpakken met onder meer blazers, maar dat is er niet van gekomen. Toch is er vanavond meer dan genoeg om van te genieten.

Dat zondag niet haar favoriete dag was (en is) maakt ze aan het begin van het optreden duidelijk. Opgegroeid met zondagen vol saaiheid (‘de dood’) is ze hier vanavond om die saaiheid te verdrijven. En haar bewonderaars in de zaal zijn daar volledig op ingesteld. Dit wordt allesbehalve een doorsnee avond.

© Amy Boere / Robin Kester
© Amy Boere / Robin Kester
© Amy Boere / Robin Kester

Bevestigt haar zijn

Robin Kester toont zich als een scheppend kunstenaar die je meeneemt op haar reis, soms alleen, vaak samen. Met haar band creëert ze een wereld die balanceert tussen het niets en het niemand, gevuld met weemoed, twijfel en ongeloof. Tegelijkertijd biedt ze verlichting. Haar woorden en melodieën maken donkere gemoedstoestanden draaglijk en soms zelfs aangenaam. Ze houdt er niet van om steeds hetzelfde te doen en houdt ook niet van ritme en regelmaat. Soms koerst ze bewust af op een happy incident: iets doen zonder vooraf plan of uitkomst. Toeval en wat je onderweg tegenkomt krijgen zo volop de ruimte, net als de fantasie.

Dwalen in de landschappen

Robin Kester vertelt dat Dark Skye Reserve verwijst naar een officieel beschermd gebied is waar het écht donker is, zonder lichtvervuiling. Ze maakt dit mee in Engeland waar het album werd opgenomen. In Nederland kennen we zo’n plek alleen rond het Lauwersmeer. Met deze plaat bezingt ze de liefde voor de nacht: de beklemming maar ook de openheid waarin alles scherper zichtbaar wordt. ‘s Nachts slaapt iedereen. Alles vertraagt. Uren lijken dubbel zo lang te duren. Het wordt jouw tijd: om gedachten te omarmen die je liever vermijdt, de menselijke imperfectie te erkennen. Acceptatie speelt daarin een belangrijke rol.

Muzikaal valt er veel te ontdekken in wat Robin Kester ons voorschotelt aan klanken en ritmestructuren. Als toeschouwer onderga je voortdurend wat er gebeurt, terwijl je tegelijkertijd zoekt naar betekenis. Hoe zit het in elkaar? Wat doet het met je? En wat doet het met Robin Kester? Het voelt als een spiegelpaleis: vervormde reflecties, bewegende trappen, dan weer een vlakke rolbaan. Veel songs zijn introspectief, observerend. Maar Robin Kester geniet zelf ook tijdens haar eigen performance. Soms snijdt ze scherp door de bocht maar vliegt er net niet uit, met een glimlach.

Op het podium voel je haar drive: spanning, geladenheid, raadselachtigheid. Het ritmische samenspel van drums en bas hebben geeft de nummers vaak extra cadans en sfeer, zoals in The Daylight waarin je een droge hihat en snaredrum hoort spelen. Dat maakt het soms minimalistisch, filmisch. De opbouw is spaarzaam en zorgvuldig, toewerkend naar meer complexiteit. Kester vertelde eerder over een ‘Shephards tone’: een geluidsillusie waarbij je denkt dat de toon omlaag of omhoog gaat terwijl er in de werkelijkheid niets verandert. Een idee dat ook in haar muziek doorklinkt.

An evening with…..

Tussen de songs door hoor je een muzikant die haar muziek feilloos kan duiden. De conversaties, soms met publiek, geven het gevoel dat we zijn beland zijn in ‘An evening with….’, zonder obligate praatjes. Af en toe zelfs een beetje koddig.

Wanneer het publiek al vóór het einde van het optreden om een toegift vraagt, houdt Robin Kester de spanning vast: ‘We zullen zien’, zegt ze.  Natuurlijk komt die toegift er: Small Christmas Tree.