RIMON en NEEMA treden op tijdens herfstachtige avond in Rabozaal van Melkweg Amsterdam RIMON en NEEMA treden op tijdens herfstachtige avond in Rabozaal van Melkweg Amsterdam

Als de lichten dimmen, is de ruimte nog maar halfvol, maar dat deert niemand. De eerste noten van Neema Nekesa, beter bekend als NEEMA, vullen de zaal met warme r&b-klanken. Haar performance voelt intiem, eerlijk en gelaagd is van een jonge artiest die, met haar doorleefde teksten over identiteit, adoptie en zelfliefde, de toon zet voor een avond vol emotionele diepgang. Terwijl buiten de storm raast, bouwt NEEMA binnen gestaag aan een eigen universum, gedragen door haar expressieve stem en minimalistische productie.

NEEMA weet vanaf de eerste seconde het publiek te grijpen met haar openheid en rauwe eerlijkheid. Haar optreden ontvouwt zich als een persoonlijk dagboek in muzikale vorm en gaat over verliefdheid, heartbreak, maar ook over depressie en mentale gezondheid. Het is bijzonder om zo’n intiem verhaal te horen in een setting waar vaak vooral wordt opgewarmd voor de hoofdact. Toch voelt het geen moment als een opwarmer: ze maakt moeiteloos een sterke connectie met het publiek. Haar call-and-responsemomenten tussen de nummers door krijgen luide, enthousiaste reacties — iets wat zelden voorkomt bij een voorprogramma. Hulde daarvoor.

Muzikaal balanceert NEEMA tussen zwoele R&B en warme soul, met invloeden van Aaliyah, TLC en Musiq Soulchild die subtiel door haar set heen sijpelen. Uitspringers in de set zijn Save Me Pt. II, One Call Away en Saving All My Love, nummers waarin haar stem volledig tot zijn recht komt: breekbaar maar vastberaden, gedragen door melodieën die zowel melancholisch als troostend aanvoelen. Ook visueel klopt het plaatje volledig: de over-oversized denim shorts, spencer en loshangende stropdas ademen een authentieke jaren negentig vibe maar weer niet als verkleedpartij, eerder als verlengde van haar geluid en persoonlijkheid. Het resultaat is een optreden dat oprecht, gelaagd en verrassend volwassen aanvoelt voor een artiest die pas net haar vleugels uitslaat.

Na een lange, filmische intro vol natuurgeluiden – vogelgezang, ruisende wind, stromend water – verschijnen de drie achtergrondzangers en de gitarist op het podium. Wanneer RIMON dan eindelijk haar entree maakt, neemt ze met zelfverzekerde elegantie haar plek in het midden van de Rabozaal in. Net als NEEMA heeft ook zij duidelijk nagedacht over haar uitstraling: een compleet witte outfit, drapy en tegelijkertijd sensueel, die naadloos aansluit bij haar dromerige maar krachtige sound. Het geheel oogt als een zorgvuldig georkestreerde act die moeiteloos ook op een veel groter podium zou kunnen staan.

Wat direct opvalt, is dat RIMON niet zomaar een performer is, maar een ware poëet. Haar teksten zijn gelaagd en verhalend, ze ademt de thematiek van Children Of The Night met elke zin die ze zingt. De show voelt als een reis door haar wereld – van introspectie naar bevrijding, van zachtheid naar rebellie.

Twee momenten steken er bovenuit. Eerst is daar Got My Back, dat de hele zaal in beweging krijgt. Mensen zingen mee, swingen mee, en wanneer RIMON zelf het rapgedeelte oppakt, barst er zichtbaar iets los in de vorm van een pure, ongeremde energie die zowel krachtig als speels is. Later in de set zorgt Sofiane Pamart voor een magisch intermezzo: zijn pianospel – verfijnd, intens en volledig zonder woorden – krijgt de hele Rabozaal muisstil. Je hoort niets anders dan de toetsen en het ademhalen van honderden mensen tegelijk.

Wat direct opvalt, is dat RIMON niet zomaar een performer is, maar een ware poëet. Haar teksten zijn gelaagd en verhalend, ze ademt de thematiek van Children Of The Night met elke zin die ze zingt. De show voelt als een reis door haar wereld – van introspectie naar bevrijding, van zachtheid naar rebellie.

Twee momenten steken er bovenuit. Eerst is daar Got My Back, dat de hele zaal in beweging krijgt. Mensen zingen mee, swingen mee, en wanneer RIMON zelf het rapgedeelte oppakt, barst er zichtbaar iets los in de vorm van een pure, ongeremde energie die zowel krachtig als speels is. Later in de set zorgt Sofiane Pamart voor een magisch intermezzo: zijn pianospel – verfijnd, intens en volledig zonder woorden – krijgt de hele Rabozaal muisstil. Je hoort niets anders dan de toetsen en het ademhalen van honderden mensen tegelijk.