In de slipstream van de tour van My Baby in Engeland is Shobsy meegekomen. Shobsy komt uit Dublin en vermaakt het publiek met eigen songs, een fluwelen stem en een groot gevoel voor dramatiek. Hij zingt met overgave en zijn nummers ademen de romantiek van o.a. George Michael. Een kleine groep fans zingt zijn nummers vol enthousiasme mee. Tijdens Champagne worden hem al zingend twee flessen champagne aangereikt, waarvan hij samen met zijn fans een glas meedrinkt. In Entertainment doet hij denken aan The Blow Monkeys uit de jaren tachtig: meezingbare, dansbare popliedjes. Zijn stem klinkt als een klok: klein en intiem, maar met enorme variatie én bereik. Een hoogtepunt is zijn eigen versie van Smalltown Boy van Bronski Beat, een nummer dat een belangrijke rol speelde in zijn worsteling met zijn seksualiteit. Hij zingt het nummer helemaal op zijn eigen manier, catchy en fragiel tegelijk. De toon is gezet, en hij geeft hiermee zijn visitekaartje af aan het publiek dat hem voor deze avond nog niet kent.
Deze zomer heeft de band My Baby haar zesde studioalbum uitgebracht. Begin augustus heeft de band die laten volgen met een Instore-presentatie bij Concerto. Een band, inmiddels zo groot, die op de fiets naar de platenzaak gaat en daar hun nieuwe album komt spelen. Het zegt veel over de leden van de doorgewinterde band My Baby. Gewoon stripped down versies spelen van nummers die ze tot dan toe in de studio hebben gecomponeerd. Op deze avond van 10 december laat MyBaby weer een volledig optreden zien en vooral horen in Patronaat Haarlem.
Shobsy geeft alles van zichzelf
Visitekaartje
My Baby is terug van nooit weggeweest
Nummers die sterk blijven en staan als een huis
De muziek die My Baby al jaren maakt hoeft al lang niet meer gerechtvaardigd te worden. Als band in de Nederlandse popmuziek is ze uniek te noemen. My Baby heeft niet alleen een reputatie opgebouwd als live band; de muziek van My Baby is verder ontwikkeld, in de studio en ook daarbuiten. Met hun nieuwe album Echo, zijn ze verder gegaan waar ze zijn gebleven. Leunend op hun muzikale roots, creërend vanuit oude en nieuwe invloeden. Dat is My Baby: een eigen identiteit, niet nieuw, wel altijd anders, en spannend. Don’t think twice!
Er worden allerlei etiketten op de band geplakt: delta trance, Louisiana dub, indie funk, spirituele swamprock. Muscle Shoals versus de Louisiana Swamp Blues. Het is het allemaal. Ze blijven vertegenwoordigers van een aparte muziekstroming, met nummers die sterk blijven en staan als een huis. Robert Johnson is all around, evenals John Lee Hooker, Sly & the Family Stone. Zelfs als er nieuwe muziekwinden elk jaar voorbij komen.
Mysterious young girl?
Alsof je rond een vuur zit en op trommels slaat
In hun mini-docu ‘Who is My Baby?’ uit 2020 wordt aan Cato van Dijck, haar broer Joost en Daniel de Vries gevraagd: Is My Baby nog steeds een mysterious young girl?
Het antwoord: rebellious, outrageous, subversive, daring, compassionate. Natuurlijk een mysterious young girl. Het nieuwe album bevestigt dat opnieuw. De songs en optredens blijven raadselachtig, intrigerend en soms onverklaarbaar. Onlangs is de band op het allerlaatste moment gevraagd om in te vallen op Lowlands, en ook daar laten ze zien: muziek stroomt door hun bloed. Het is hun leven, voodoo is nog steeds aanwezig.
De nieuwe nummers zijn springlevend en soms ook gewoon lekker meezingbaar. Oude nummers veranderen door de jaren heen en krijgen soms een make-over: van trance naar dance, bijvoorbeeld. Het zijn geen instant nummers – ze zijn tribal, bones to bones, beat goes on. Alsof je rond een vuur zit en op trommels slaat. Je komt vanzelf in trance. Ook vanavond weer. En het publiek gaat moeiteloos mee.
Vrijheid om te veranderen
MyBaby vult het immense gat tussen rock en dance
Het immense gat tussen rock en dance hebben ze opgevuld, en blijven ze opvullen. Op talloze manieren, wat hun muziek zo interessant maakt. Zeker live, zoals vanavond in het Patronaat. Bij de start van elk nummer vraag je je af wat er gaat gebeuren. De vrijheid om te variëren is groot. Een eenvoudig ritme, een melodie, een lijntje van synth: het ontwikkelt zich vanzelf van een Carter Family-achtig loopje naar swamp en dance. Het vraagt concentratie van de luisteraar, overgave van degene die wil dansen. Maar het leuke is: dat gebeurt vanzelf.
Extase en apotheose
Ongekende plezier spat er vanaf
Een groot deel van de set bestaat uit nummers van het laatste album. Cato vertelt dat ze qua stijl en sfeer weer wat meer willen teruggrijpen op de begintijd van My Baby.
Een vroege hoogtepunten in het optreden is het langzaam uitgevoerde Less Is More, prachtig gezongen en met veel afwisseling in de toch al melodiueze vaart in de stem van Cato, broer en zus samen. Het ongekende plezier spat er vanaf wanneer ze spelen. Zelfs de technicus gaat aan de zijkant uit zijn dak. Een gebroken snaar bij Daniel? Geen probleem. Een gitaar die bijna van de schouder van Cato valt? Ze zingt lachend door. Drummer Joost daagt het publiek tijdens Agree 2 Disagree uit om zo snel mogelijk mee te dansen op de versnellingen in het nummer. Gitarist Daniel bespeelt zijn gitaar soms als een Hammondorgel – denk aan Grand Funk Railroad. Ain’t No Turning Back!
De avond eindigt in overdrive met Smiley Virus en Uprising. Met het gevoel dat Cato ooit zo mooi verwoordde: Je ambieert soms een super human van jezelf neer te zetten: danser in een nightclub, filmster in Berlijn.
My Baby is niet alleen van gisteren en vandaag maar vooral voor de komende tijd.