Landjuweel 2025 omarmt nieuwe stage Wilgenportaal Landjuweel 2025 omarmt nieuwe stage Wilgenportaal

Wandel over een klein zandpaadje, bedolven onder struiken en takken vol blaadjes, en je arriveert bij een mysterieus rek gevuld met genummerde centrifugebuisjes. Want wat zit er in dat doorzichtige water? Opwarmen en inhallucineren op donderdag lukt zonder moeite als je aan het eind van het weggetje bij een roestige oude poort belandt. Welkom in de wondere wereld van het Wilgenportaal, waar (muzikaal) experimenteren een vereiste is: muzikanten draaien op heel andere tijdstippen of langere sets dan ze normaal doen, of vinden juist een vrije haven waar hun sound - die elders niet altijd resoneert - hier ineens helemaal de shit is. Iets als klinkt met walvisecho-achtige synthesizerklanken, t’is maar een voorbeeldje.

Maar op vrijdag begint het avontuur pas echt zodra je over een houten bruggetje een kanaaltje over huppelt, je tegen een kleurrijk gevlochten kunstwerk botst en lasso’s draait op de wenteltrap naar de bovenkant van de boomhut. Zin in een potje melodische hypno-techno? Het modulaire liveportaal Artafakt zuigt de bezoekers vrijdag om middernacht niet alleen mee in zijn sonische soundscape - letterlijk staat een vol Wilgenportaal te huiveren op de bassen die vanaf het (natuurlijk) houten podium brommen. Twee man live achter de knoppen, een basgitarist erbij, en zwoel licht dat de gezichten van de (slow-motion) dansende massa in het donkere bos verlicht. Dwarrelen op de geluidsgolven: een eb en vloed aan ritmische structuren. Techno is hier zoveel meer dan muziek!

Als Artefakt dus om middernacht aan de live-set begint, is het ronduit brommen geblazen. Een twee uur durend sonisch avontuur waarin de bassen en modulaire melodieën ons meezuigen. Watertrappelend belanden we in de dj-set van Edgar Ramiro: dub, percussie en vooral heel hard dansen als middel én doel. Kijkend naar de volle dansvloer: een schot in de roos.

De officiële aftrap van het Wilgenportaal is op vrijdag. ,,Zegt het voort, zegt het voort, iedereen op het pad mag straks naar binnen voor de openingsceremonie, iedereen daarbuiten niet,” wordt één voor één doorgegeven aan de wachtende bezoekers tot de poort naar het Wilgenportaal letterlijk opengaat. Gepland op 18.18 - een oud AWE-ritueel - en volgens Niek: ,,18.18 is toch zóveel leuker dan die standaard 18.30, of zo.”

Bij de verroeste ronde poort worden we gefouilleerd op onze vibe. Na een grondige check door twee (voor de Avatar-fans: Neytiri-achtige) toverfeeën wordt de sfeer gemeten. Met bellenblaas, een waterpistool en een giga mier worden we door een rieten tunnel naar de mainstage alias openluchttheater geleid. We ploffen neer in de bomvolle houten arena. ,,I fell with my nose in the butter,” vertelt een Australische vrijwilliger met een trotse blik. Speciaal voor Landjuweel is hij een week geleden naar Nederland gekomen. ,,A friend of mine invited me for this. I work in music and have built a lot in my career, but something like this? Never experienced this”, zegt de vrijiwilliger.

Het is inmiddels 18.56 als de openingsceremonie begint, maar ach - tijd is een illusie op Ruigoord. Zwoele indie twinkelt naar boven, twee blauwe toverfeeën met veren aan de nagels performen een hypnotiserende dans. Diepe, melodieuze bassen – ‘Subjected to sign of life’ - dwarrelen net als een wandelende menselijke arend over én van de stage. Met een zaklamp staat een tovenaar in het publiek nog steeds de vibe te checken, terwijl er in de crowd een futuristisch uitziende Rapunzel aan het garen strijken is.

De met een Duits accent Engelssprekende vogel kwakelt: “What did you say my friend?” Pause. “The bird is right. Let it settle, yes…” Voelt het met die trekkende basbeat alsof de playbutton op 0,75 staat? Ja! Maar de melodische, zwoele bijna-spoken-word in combinatie met een danser die van het dak van de bar naast het podium ploft? Adembenemend. Zelfs op -1 vertraging zou onze bovenkamer nog overuren draaien.

Zaterdag staat in het teken van de elektronische kant van het muzikale spectrum. Door tijd en ruimte vliegen is niet moeilijk met FRAKnoise en zijn modulaire synthwereld. Hoeveel pingeltjes en synths we ook horen, het publiek wordt meegezogen door zijn geluid rond een uurtje of acht. Is het techno, of is het ambient? Tijdens het hardop nadenken fluistert een elfje in het bos: “Wat maakt dat nou uit? ’t Is toch betoverend mooi?”

FRAKnoise, alter ego van muzikaal autodidact en alleskunner Allard Krijger, doet zijn naam eer aan. Met alles bedoelen we ook echt alles: schrijver van sciencefiction- en fantasyverhalen, sounddesigner, videokunstenaar, producer, foley-artiest, singer-songwriter, thereminist, multi-instrumentalist (gitaar, banjo, bas, oud, saz, balalaika, ukelele, piano, orgel, synthesizers, modulaire synths, autoharp, fluit, en nog veel meer).

De oscillatieset van Papi Gaba is ronduit sick, óók als je bungelend vanuit de boomhut meeluistert. Met oude meet- en testapparatuur uit de jaren 50 en 60 transformeert hij het openluchttheater tot allesbehalve silent disco: de muziek vibreert op lichtflitsen en het publiek bounced alsof menig skippybal er jaloers op zou zijn. Pure breakbeat en UK bass oscilleren mee met de lichten, terwijl “My milkshake brings all the boys to the yard” luidkeels wordt meegegalmd op een afro-beaty cumbia/reggaetóntrack.

Om 02.00 worden we weer een heel andere soundscape ingetrokken als Marijn S. (ja, die van STOOR!) haar set gebruikt als machine van zelfexpressie. Helaas is de weg terug naar huis net iets te lang om het hele optreden mee te maken.

We zijn er deze dag helaas niet bij, maar hoogtepuntjes ziiin er genoeg. INTERSTELLAR zet van 23.00 tot 00.30 een snoeiharde impro neer - jazzrock (met gitaar en cello) en tribale muziek met vleugels. En dat ook nog eens anderhalf uur lang in plaats van het gebruikelijke uur, én in de nachtelijke uurtjes. Ook de Amsterdamse Tienson (van Jungle By Night) is live achter de mic, en later op de avond als dj achter de draaitafel gegaan. Ach, zijn we er maar bij geweest.