KRAM wint de finale Amsterdamse Popprijs 2025 KRAM wint de finale Amsterdamse Popprijs 2025

De zeskoppige band is een samenwerking van internationale studenten van Perzische, Balkanese en Nederlandse achtergrond. Mahala betekent zoveel als buurtgemeenschap waar mensen samenkomen uit gemeenschapszin. De band heeft een unieke sound van licht psychedelische rock, Slavische en Midden-Oosterse invloeden met een zangeres die kan zingen en af en toe de rockopera kant laat horen. De band brengt naast de individuele inbreng ook een gezamenlijke inbreng, de neighbourhood waar ze voor staan. Bij het laatste nummer over migratie verruilt de gitarist de gitaar voor een lange fluit wat voor een Balkan getinte inbreng zorgt. De band lijkt nog jong in ontwikkeling waarbij hun showcase naar meer smaakt. En een wedstrijd als deze zijn stapjes om op het Melkweg podium te groeien.

De band heeft een schare aan fans op de been gebracht die hen komen supporten en tot aan de uitreiking de naam blijven scanderen. Lief van ze. De heavy rockband begint met een overtuigende start, met veel 'dark drive' en passionele inzet. Toch beklijft niet het gevoel van uniciteit bij de eerste twee nummers. De zanger heeft meerdere stemstijlen in de keel die ruimschoots worden ingezet, de moshpit is actief, de adrenaline pompt gulzig rond. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld dat de nummers volwaardig overkomen, en het een dynamische show wordt maar of het de popprijs verdiend is nog maar de vraag. Daarvoor lijkt de band niet vernieuwend of eigen genoeg totdat het laatste nummer wordt gebracht en de zanger ook de saxofoon bespeelt in een wat meer slepende heavy rock nummer waarbij je dan denkt dat Mahala ook weer op het podium staat. Hier begint Dunebender zijn eigen geluid te performen en maakt diepe indruk. Ze hebben wat dat betreft nog een zoektocht te gaan naar hun eigen idioom want die potentie zit er wel.

Wat algemeen opvalt, gedurende de avond, is dat wat betreft muzikaliteit en professionaliteit er goed gespeeld wordt. Iedere band staat wat dat betreft als een huis hoewel bij Rubin Carter af en toe een zwak momentje te bespeuren valt. Maar dan heb je het minpuntje wel gehad want daar tegenover staat een rockband die de weg van ingehouden emotie opzoekt. Dat in combinatie met karakteristieke stem van de zanger Sal Rubinstein dat voor een fijn eigen zo niet uniek geluid zorgt. De band rockt.. 'for sure'! Met een zevenkoppige band, vier gitaristen en twee back vocals brengt het een aangename mengelmoes van blues en rock met melodieuze liedjes die zo uit het hart komen gedragen door de lyrische inbreng van de zanger. Hoe overtuigend de band speelt, een gevoelig nummer inzet waarvan je afvraagt… past dit in een wedstrijd als deze, doch met een kwinkslag tempo inzet en zo de gelaagdheid van het breekbare nummer brengt. Ja natuurlijk past het. Al met al brengt de band doorleefde rock waar de ingehouden emotie van afdruipt en ook voor eigen kleur in de muziekwereld zorgt. Of we een winnaar horen is maar de vraag.

Na de rookpauze start KRAM. Ook hier begint het optreden met een bandopname waarna de leden opkomen. Vier rockende jochies zetten een dijk van een nummer in met vet slickgitaar, flitsende riffs en branie in de zang en optreden. Hun energieke en dynamische inzet slaat goed aan, ze krijgen moeiteloos het publiek mee. Dat zanger Tristan Gilligan van Ierse komaf is en hoewel al lang in Nederland leeft, maakt dat de sound wat Britpop aandoet met zelfs wat Fontaine DC klankkleuren. Ze zijn verre van een kopie en het is eerder een aangename associatie want Kram weet een eigen hyperenergiek rock geluid te brengen dat staat als een huis. De jongens bestaan amper een half jaar in deze setting en leveren een mini-concert af dat indrukwekkend te noemen is. Met een wat langzamer nummer komt de oproep tot vrede in conflictgebieden, en weet de zanger met zijn microfoon het publiek direct aan te spreken op vloer. Zo doorbreekt hij de vierde wand. De lef en de branie spat af van het optreden waarbij alles klopt. Tristan verwijst nog naar zijn overleden vader die in de naam van de band zit maar dan omgedraaid. Kram is een ode van zoonliefde voor vader Mark die op deze manier de eeuwigheid wordt ingeslingerd. ‘Mark for ever.’ Plannen voor een eerste EP zijn in ontwikkeling. 'Bring it on guys'.

De overgang van jonge branieschoppers naar de meer volwassen mannen van SKINC is daarom wat groter en maakt dat de concurrentie om een podiumplek nu ook echt voelbaar gaat worden. SKINC knalt met drie rappers, een dj, en een toetsenist de ene na de andere dampende Nederhiphop de zaal in. De bandbreedte wordt ook gaandeweg duidelijk waarbij van de start met een dubritme overgeschakeld wordt naar skaritme en weer even later naar een stevige hypergabberbeat die de decibelmeter doet pieken en de zaal laat springen. Deze acts zijn zwaar in opkomst en de drie frontmannen overtuigen met een strakke show. Het timbre in de teksten klopt als een bus waardoor je liedjes op het scherpst van de snede krijgt. De zaal feest mee met de meer en meer feestende bandleden die het optreden van hun leven meemaken. Wat een energie wederom want ze willen in de wedstrijd zijn. Een ware kanshebber op de hoofdprijs maar zoals eerder gezegd groeit de concurrentie met de avond waardoor het voor de jury moeilijker kiezen wordt.

Na de laatste rookpauze sluit de drieman formatie De Kade de finale avond af. Al snel is te merken dat De Kade een publiekslieveling is en dat is ook niet zo verwonderlijk.  Ademloos kan je genieten van deze band. Wow. Nick van Leeven, de leadzanger blijkt al snel een multi-talent die wat muzikaliteit, frivole speelsheid, gevoel, gitaarspel, tekstvondsten, thema’s en acte de presente een creatieve parel is. En vlak de toetsenist niet uit die even gedreven zich in de toetsen vastzuigt en met evenveel passie de zang 'play backt'. Of je nu in een zevenkoppige band speelt of deze drie mannen de sterren van de hemel ziet spelen, het maakt niet uit want de Kade weet simpelweg een dijk van een sound neer te zetten. De creatieve originaliteit van de muziek en optreden past precies in het huidige muzieklandschap waarbij zij uniek onderscheidend zijn met de lichtvoetige Nederlandstalige teksten en arrangementen dat oprecht vernieuwend klinkt in een fenomenaal optreden. Dan wordt de competitie met KRAM of de mannen van SKINC wel op de proef gesteld. Tjonge jonge.

De band brengt een unieke mix van rock, Nederlandstalige liedjes alsof je Marco Borsato in een rockformatie hoort zingen waarbij je af en toe ook in een rockopera belandt of soultriphop van… ja, van wie ook alweer. En ook hier zoals bij alle andere bands een strakke drummer hoort spelen met lichtvoetige ritme-arrangementen. 'Less is more'. De creatieve eenvoud zet zich door in de derde speler die met vervullende passie de toetsen bedient. Er is 'fine getunede' chemie onderling alsook goede respons van het publiek. We zien hier een gedoodverfde winnaar als muzikale creativiteit of vernieuwing de enige factor van betekenis was. Maar helaas.

De jury kan heel goed een kluif hebben aan de keuze voor de winnaar waarbij een steen in twee groeidiamanten gespleten wordt en maar eentje de gepolijste versie meekrijgt. Die eer is KRAM toegevallen maar is net zo goed aan De Kade gegunt. Aan de verkochte hoeveelheid 'merch' sjaaltjes van KRAM te zien na afloop blijkt dat de muziek wel in de smaak vallen.