Terwijl het publiek van jong en oud de zaal binnenstroomt, luidt de 3-koppige band 3 Point Landing de middag gelijk krachtig in. Hoewel de zon buiten volop schijnt, heeft niemand bezwaar om in een donkere popzaal te staan. Hier maakt frontvrouw Doortje van de Berg gretig gebruik van. Ze zingt en bespeelt een unieke keytar alsof het de normaalste zaak van de wereld is, aangevuld met prachtige drum- en baspartijen van de rest van de band. Tussendoor hoor je een dromerig synthesizertapijt.
3 Point Landing laat deze middag ook een vers repertoire horen en laat het publiek de simpele woorden "hey hey" klakkeloos overnemen. Later in de show trekt ze een sprookjesachtige handschoen aan (je moet het je maar kunnen inbeelden). Met die handschoen wijst ze enkele toeschouwers aan en brengt hen in verlegenheid. Ook haar krachtige stem draagt hieraan bij en laat de monden van het publiek wijd openvallen.
De onderwerpen in het repertoire rijken overal naartoe. Over bijvoorbeeld "hoe snel de tijd voorbij gaat", in het nummer Running Out Of Pages, naar de zogeheten "high school bullies", die Doortje een poepie laat ruiken met een stevig rocknummer. De band nadert het einde van de set met een liedje over, in de band hun eigen woorden: "Dikke, vette, lekkere karma." Waarna de band nog een "dikke, vette, lekkere" toegift speelt, genaamd The Wire.