Dionne in DOKA: waar kwetsbaarheid en glamour samenvallen Dionne in DOKA: waar kwetsbaarheid en glamour samenvallen

Nog voor Dionne zelf het podium betreedt, warmt voorprogramma Stella Allure het publiek op met een energieke dans- en playbackact. Het is speels, brutaal en opzwepend, precies genoeg om de zaal los te maken en de toon te zetten voor de hoofdact.

Wanneer Dionne verschijnt, vult haar aanwezigheid onmiddellijk de kleine ruimte. Ze komt op als een bruid: witte sluier, witte top, witte kousen. Ze oogt tegelijk krachtig en kwetsbaar, verleidelijk en onzeker. De combinatie van zwoele belichting, atmosferische klanken en haar verschijning roept bij flink wat mensen onmiskenbaar een David Lynch-vibes op. Dionne lijkt een geesteskind van Madonna in de jaren tachtig. De iconische bruidsjurk van de MTV Awards in 1984 ligt nog altijd verankerd in ons collectieve geheugen.

Met zo’n uitstraling kun je verwachten dat ze gezien wíl worden. Juist daarom is de opening met het nummer Don’t Look At Me zo’n sterke zet. De titel alleen al is een statement. Het nummer, strak en minimalistisch geproduceerd door Bram Wesdorp, zet direct de toon. De zang wordt subtiel elektronisch ondersteund, zonder zijn rauwe randjes te verliezen. Het voelt intiem, bijna confronterend.

In hiphoptermen wordt dan gesproken van een ‘banger’ als het om een absolute publieksfavoriet gaat. Voor Dionne is dat zonder twijfel ATTENTION. Het hele publiek zingt moeiteloos mee. Terwijl het nummer door DOKA galmt, zie je het al voor je: een toekomst waarin Dionne op de Alpha-stage van Lowlands staat en dertigduizend mensen tegelijk laat springen op deze track. Het nummer heeft die zeldzame combinatie van urgentie, popgevoel en emotionele lading.

Een volgende meezinger volgt met een cover van Madonna’s Like A Prayer. Hoewel de intentie duidelijk is en de hommage logisch voelt, komt deze uitvoering helaas niet helemaal uit de verf. Gelukkig herpakt Dionne zich snel met Vertigo en Dysphoric, twee tracks die haar artistieke visie scherp neerzetten: duister, theatraal en tegelijkertijd toegankelijk.

Aan het eind van de avond blijft vooral de indruk hangen van een artiest die haar innerlijke chaos weet om te zetten in iets magnetisch. Dionne Damen laat zien dat pop ook een vorm van zelfonderzoek kan zijn — rauw, glamoureus en eerlijk.

Als je dan als bezoeker na afloop op de fiets stapt en ATTENTION op de koptelefoon nog eens terugluistert dan kan het haast niet anders dat je hard zingend de nacht in gaat van een donker Amsterdam met het licht van de straatlantaarns. En dat is misschien wel het grootste compliment dat je een artiest kunt geven.