Als de hemel openbreekt zijn daar Iris Jean en Philine Als de hemel openbreekt zijn daar Iris Jean en Philine

Het optreden van Iris Jean vanavond is een onverwachte verrassing. Ze is door Philine gevraagd om de plaats van de zieke Tjels in te nemen. Voor Iris Jean is het bovendien een thuiswedstrijd: ze komt uit Alkmaar. In haar korte set speelt ze meerdere eigen nummers, waaronder enkele nieuwe.

Het prachtige Secret Song springt eruit – een lied over een ‘situationship’ met een meisje, die niet goed afloopt maar wel een schitterende song oplevert. Moedig is ook haar keuze voor Rhiannon van Fleetwood Mac. ,,Kennen jullie dat?” vraagt ze het publiek voorzichtig. Maar het nummer past wonderlijk goed in haar repertoire en ze speelt het op betoverende wijze.

Samen met haar toetsenist Lars maakt ze haar eigen nummers. Het zijn ingetogen songs, maar steeds vaker kleurenrijk en gelaagd. Er zit een duidelijke artistieke ontwikkeling in haar werk. Haar verfijnde gitaarspel wordt prachtig gedragen door Lars, die niet slechts begeleidt, maar echt onderdeel is van het muzikale verhaal.

Iris Jean is bescheiden over haar muziek. Maar die bescheidenheid mag ze gerust een beetje laten varen: met zulke mooie nummers verdient ze het om te stralen.

De Popronde van 2025 is op het moment van deze avond nog in volle gang. Net als Iris Jean (2024) is ook Philine ooit deelnemer aan het rondreizende festival (in 2021 en 2022). Inmiddels heeft ze een geheel eigen geluid ontwikkeld, iets waar ze de afgelopen jaren hard aan heeft gewerkt. Natuurlijk kent ze succes met haar single Matter, maar daarna begint het echte werk: opnieuw de draad oppakken, je eigen sfeer, teksten en koers verder vormgeven. Wie ben je op het podium? Hoe wil je overkomen?

Vanavond in Podium Victorie lijkt ze de laatste restjes schroom definitief van zich af te schudden. Ze is volledig authentiek en zingt openhartig over persoonlijke thema’s (So Sick of Myself). Het zijn liefdevolle songs, vaak met een onderstroom van twijfel en verlangen naar bevestiging. Deinende, wiegende liedjes, zoals Philine zelf ook over het podium beweegt.

De vaste podiumopstelling weerspiegelt de structuur van haar muziek. Vooraan, in de spotlight: Philine. Naast haar de allesomvattende gitaren van Anne-Roos (tevens vriendin) en de nieuwe gitarist, die zowel ondersteunt als versiert. Daarachter de ‘tweede lijn’: de zoemende, wat logge bas en de drums die zorgen voor het herkenbare fundament van haar sound. Tussen droom en werkelijkheid zweeft de toetseniste, met effectieve akkoorden en hemelse versieringen. De meerstemmige koortjes van verschillende bandleden zorgen voor warme harmonie – het sleutelwoord van de avond.

In volledige concentratie zingt Philine midden in de zaal een akoestisch nummer, After Live. Samen met Anne-Roos en haar tourmanager/vriendin draagt ze het op aan de overleden oma’s van Philine en Anne Roos. Het gaat over verlies, over het leven na de dood. Eén spotlight, drie stemmen, een verstild moment waar het publiek, zittend op de grond, ademloos naar luistert.

Opvallend is ook dat Philine voor het eerst zelf een nummer op gitaar speelt. Dat de gitaar nog niet helemaal in tune wil, hoort bij zo’n eerste keer. Mooi is hoe Anne Roos haar liefdevol een kritische noot meegeeft.

Philine zit qua geluid op dezelfde golflengte als Engelse zangeressen als Holly Humberstone, Mathilda Mann en Jo Hill. En meestal betekent dat dat een eerste album in zicht komt – en inderdaad, daar werkt ze momenteel aan.

In de set speelt ze drie nieuwe nummers van dat aankomende album. The Outcome maakt meteen indruk, en Continuing Thoughts blijft al even goed hangen. Uiteraard worden we ook getrakteerd op oudere songs zoals Talking to Myself en Matter, afgewisseld met recentere nummers als The Devil’s Advocate en Josie.