Alligator als visuele identiteit Alligator als visuele identiteit

Luister naar het lied, en je voelt vooral gelaagdheid: een sluipende spanning die steeds verder oploopt. Richt je aandacht op de songteksten, en je herkent alle signalen die uiteindelijk zullen uitmonden in een waarschuwing. Waar het nummer precies voor waarschuwt, blijft echter nog onduidelijk. In de eerste minuut worden we geleid door een modderige bas en drums die slechts angstaanjagend gegrom missen om een ware imitatie van het reptiel te zijn. Wanneer de eerste spanningsboog zijn hoogtepunt bereikt, maakt de gitaar zijn entree. Dit introduceert een nieuwe spanning die genoeg energie losmaakt om de band bij elk optreden te dragen. Hier hebben we te maken met echte verhalenvertellers.

Zo dient elk verhaal, met elke show, als een bouwsteentje in het universum dat zij aan het creëren zijn. Het is een wereld die nooit compleet is, alle emoties toelaat en deze te allen tijde vrij laat bewegen. En vergis je niet: de chaos is nooit ongepland. Als luisteraar word je op een onverwachte maar samenhangende reis gestuurd. Dit kan bestaan uit intense stemmen en geluiden, een gezonde balans tussen woede en humor, of hypnotiserende en emotionele ballads. Het kan dus zomaar zijn dat Prom Vagabonds de grondlegger is van jouw theatrale wereld.

Als je wat dieper zoekt, kom je na het refrein terecht in uitvergrote, langgerekte vocalen die het lied een mysterieuze ondertoon geven. Deze stem vormt de basis van de schets die de band maakt. Met dit als sonisch klankbord op de achtergrond is het nummer ontstaan. Dit viel samen met een periode waarin (bijna) alle bandleden zich verdiepten in noise en experimentele rock. Misschien dankt het slot van Alligator zijn unieke einde daaraan. Na vier minuten van groeiende spanning breekt het nummer en valt het uiteen in een samenspel van instrumenten. Maar zelfs in deze chaos weten de in alligatorkostuum verklede muzikanten te blijven communiceren.