AlascA is weer terug AlascA is weer terug

De magie is er na dertien jaar (en volgens de echte Volendamse muziek diehards al langer) nog steeds. Dat het zo lang heeft geduurd, heeft de band al uit de doeken gedaan tijdens een interview bij de release van Ophelia in de derde week van september. Met wat licht bombastische drums van de teruggekeerde drummer Louis van Sinderen wordt de avond ingeluid. Het is ook tien jaar geleden dat AlascA het album Prospero heeft uitgebracht en het bijna dreunende ritme kondigt het nummer I Cried To Dream Again aan. De titel alleen al is veelzeggend, maar tijdens het optreden vertelt AlascA voorman Frank Bond dat een aantal van die nummers al profetische teksten bevat. Plea For Paece en Red Herring zijn daar weer het bewijs van en deze twee genoemde nummers staan weer op het album uit 2018. Ook grijpt AlascA nog terug naar het album Actors & Liars en speelt Paint Tower And Hill.

Dan is het moment aangebroken dat AlascA het nieuwe geluid wil laten horen. Dat begint met All Of The Above, wat weer wordt gevolgd door Scraps die je alleen kunt krijgen door deze te downloaden bij de webshop van King Forward Records. Bovendien liggen er ook QR scancodes in de PX waarbij je de band kunt steunen. Volgens Frank Bond gebeurt dit onder de letters MAGA. De meesten die Frank Bond een beetje kennen, weten dat hij niet van zijn geloof is gevallen, maar dat de letters zoals ze worden gebruikt, staan voor ‘Make AlascA Great Again’. Daarna volgen Where Do We Begin en The Sound Of Life Passing By. Daarnaast maakt AlascA ook gebruik van Mike Bond die met een fluit de folk die AlascA laat horen een bepaalde dimensie geeft. Folk is oud en daar worden verhalen vertelt met hoe iemand die het liedje maakt over een bepaald thema denkt, maar met deze fluit op één van deze nieuwe songs waan je je ook even in het Andes gebergte.

De maatschappijkritische verstommen geenszins, want dat is AlascA ook. Ze kijken behoorlijk kritisch naar bijvoorbeeld AI oftewel kunstmatige intelligentie waar Frank Bond zich stoort dat muzikanten door gebruik te maken van dit middel muziek eruit poepen. ,,Het gaat niet meer over het menselijke proces. Ik wil bijvoorbeeld ruziemaken met Ferry”, zegt hij op het podium. De monoloog duurt lang waarbij eerst Louis van Sinderen afhaakt dan gitarist Ferry Jonk en waar als laatste bassist Martin Tol ook zijn instrument maar weglegt. Het levert wat gegrinnik op uit de zaal, maar het heeft wel degelijk een functie, want Teeth vibreert in elke vezel, direct gevolgd door Spider Spider Architect dat ontbrandt als ook de andere bandleden weer terugkeren en hun partijen meespelen.

Na de nieuwe nummers grijpt AlascA nog even terug op The Prophet die een overduidelijke Ennio Morricone twist heeft. Het is eveneens afkomstig van Prospero. Daarna trakteert AlascA nog op de single Ophelia waarmee ze het stilzwijgen hebben verbroken en met Borges lijkt de band af te sluiten. Alleen nog niet helemaal, want via de gangen van PX komt AlascA doodleuk de zaal in tussen het publiek om als toegift Cult onversterkt te spelen. Daarna volgt nog het episch slotakkoord met Never Cry Wolf waarin een mythisch verhaal wordt verteld.