Het Zwitserse garagerocklabel Voodoo Rhythm Records zit opeens tot over zijn oren in de financiële toestanden. Niet vanwege de kredietcrisis, maar doordat de Suisa (Zwitserse Buma Stemra) bedacht dat ze recht heeft op ongeveer 40.000 euro. Dit omdat Voodoo Rhythm-eigenaar Reverend Beat-Man al twintig jaar platen tegen kostprijs verkoopt aan zijn eigen bands. Spontaan worden er nu door heel Europa benefietconcerten georganiseerd door de liefhebbers van Voodoo Rhythm.
In Nederland werd het benefietconcert in zeer korte tijd uit de grond gestampt door Claudia Hek (Sixtyniners), Jan Schenk (Hospital Bombers) en Jeroen Blijleve (ET Explore Me en programmeur Patronaat). Afgelopen vrijdag vond het plaats in de kleine zaal van het Patronaat. Met de vrijwillige medewerking van: Low Point Drains, Pedro Delgados, Sixtyniners, Lo-Lite, ET Explore Me, Peter Pan Speedrock, Stinky Lou & the Goon Mat en Sore Losers. Verder ging niet alleen het geld van de entree, maar zelfs de baromzet naar Voodoo Rhythm.
De Low Point Drains begon met de vraag of het publiek naar voren wil komen. Nee dus, we zijn hier tenslotte in Noord-Holland en dat doen we niet, zeker niet als er nog geen noot gespeeld is. Vervolgens droegen ze het eerste nummer op aan Lux Interior (pas overleden zanger van The Cramps), hetgeen wel werd gewaardeerd. Wat volgde was een half uur strak doorrammelende garagerock met hier en daar lekkere bluesy riffjes. Enthousiast bracht de Low Point Drains de zaal in de juiste sfeer. Tijdens het laatste nummer ontmantelde Mr. Drain langzaam zijn drumstel.
Vrijwel alle leden van de Pedro Delgados hebben in garagerockbands gespeeld. Dat maakte het volstrekt logisch dat deze bluegrassformatie nu op dit benefiet stond. Zes mannen die met behulp van een kratje bier op het podium een feestje kwamen bouwen. Deze zes bespeelden afwisselend: akoestische gitaar, mandoline, banjo, wasbord, accordeon, mondharmonica, contrabas en een kazoe. Eén van de mannen droeg geheel in stijl een Voodoo Rhythm-shirt. Terwijl het gordijn voor het podium alweer dichtging, kwam Jan Schenk vertellen dat ze nog tijd overhadden voor één nummertje, daar werd tot genoegen van het publiek gebruik van gemaakt.
Daarna was het tijd voor de Sixtyniners, een duo bestaande uit Michiel Hoving op gitaar en organisator Claudia Hek op drums. Het is altijd fijn om te zien dat iemand een onbedwingbare grijns heeft tijdens het spelen, Claudia werd er overduidelijk zeer blij van. Daarbij gaat ze gelukkig ook steeds wat beter spelen. Eén van de nummers leek erg veel op een simpele uitvoering van Sweet Home Alabama. Simpele rammelende garagerock is de hoek waar je de Sixtyniners kan plaatsen.
Het volgende duo was Lo-Lite. Die hadden te kampen met een paar tegenslagen: in het begin was het geluid niet al te best, er werd vrij snel een snaar gebroken; ze kwamen niet echt lekker op gang. Doodzonde, want Lo-Lite is toch echt één van de beste bluestrash/garagerock duo's die dit land rijk is. De drummer speelt lekker en strak, af en toe met een sambabal als drumstok. De gitarist speelt, over zijn zelfgebouwde versterker, al gierend, knarsend en krakend de smerigste riffs, vaak met slide. Uiteindelijk pakten ze er maar een biertje bij en probeerden er nog wat van te maken.
En toen was er een kleine niet-muzikale intermezzo. Op het nummer Little Red Riding Hood van The Meteors ging een dame uit de kleren. Ondertussen deed een heer in het publiek bijna met haar mee. Hij trok minder kleren uit, maar was minstens net zo grappig om naar te kijken. De flink getatoeëerde dame op het podium ging van rood manteltje met capuchon naar onderbroek en tepelkwastjes.
ET Explore Me speelden een thuiswedstrijd. Wat meteen de kudde dansende meisjes bij het podium verklaarde. De dames hadden wat extra lingerie meegebracht om bassist Jeroen Blijleven verlegen mee te maken. Ondertussen ging Joost Varkevisser uit zijn plaat met zijn AceTone-orgeltje. Het ding heeft een handvat, dus je kan hem mooi aan de rand van het podium hangen zodat het publiek er ook even op tekeer kan gaan. Dat was precies wat Joost dus deed. Eén van de meer swingende garagerock-varianten speelden ze.
Het volume stond de hele avond al op hard, bij de volgende band bereikte het het wapperende broekspijpen niveau. Peter Pan Speedrock is de naam, speedrock is wat ze spelen. Goed, hard en snel. Met de juiste poses en erg sympathiek naar hun fans, de andere bands en Voodoo Rhythm toe.
Gezien: Benefietconcert Voodoo Rhythm Records
Patronaat (kleine zaal), Haarlem, 20 februari 2009