De Waerdse Tempel, het poppodium in Heerhugowaard, fungeerde vrijdag 31 oktober als decor van een concert van de Deense popband Saybia. Een concert dat na afloop gemengde gevoelens opriep waarbij bewondering en ergernis elkaar bevochten om voorrang. Want ga maar na: de lichtshow deed vooral amateuristisch aan en voegde niets toe aan het concert, het geluid behaalde een krappe 5 en het automatische pilootenthousiasme van zanger/gitarist Søren Huss deed af en toe ongeloofwaardig aan. Daarentegen leverde het nummer Untitled een overdosis kippenvel op – ook op de ziel- en penetreerde kraker The Second You Sleep het hart tot zo ver het kon. Grootste ergernis vormde een deel van het publiek dat zelfs bij genoemde hoogtepunten besloot een drankrondje te overleggen of besloot de boodschappen van de volgende dag uit te wisselen. Ga in het café staan kakelen! Duidelijk is dat de muziek van Saybia de avond overeind houdt en de bandleden het hotel in kunnen met een dikke 7 in de achterzak. Geen 8 of 9 voor dit concert, hoewel de studioplaten daar alle aanleiding toe geven. Concertopener A Way Out bijvoorbeeld, van het meest recente album Eyes On The Highway uit 2007, trekt tranen in de woonkamer, vooral als de drank rijkelijk vloeit, maar verdrinkt deze avond in een erbarmelijk slecht geluid. Het balkon van de Waerdse Tempel blijkt ’s middags niet meegenomen in de soundcheck, anders is het onbegrijpelijk dat de basgitaar en basdrum de krachtige melancholie van dit openingsnummer volledig overstemmen. Zelfs zodanig dat het handelsmerk van Saybia, de stem van zanger Huss, wordt ondergesneeuwd door bombastisch gedreun waarvan vooral je maag een optater krijgt. Die geluidsblunder vergalt helaas ook het andere hoogtepunt uit de carrière van de band, het van de debuut-cd The Second You Sleep afkomstige en overrompelende In Spite Of, dat volgt na het tweede nummer van het concert, A Walk In The Park; een countryachtige misstap in het repertoire van de band uit Nyborg. Iedere band heeft recht op een schaamtevol liedje. Na drie songs welhaast ten einde raad een nieuwe plek zoeken in de zaal van de Tempel om te ontdekken of licht en geluid overal van belabberd niveau zijn. Net op tijd. The Second You Sleep, het gelijknamige nummer van de eerste volwaardige cd, blijkt theatertechnisch gezien redelijk te pruimen. Vanaf deze plek trakteren de Denen bovendien op de volledige versie van het bijna 17 minuten durende Untitled en werken zodoende, blijkt achteraf, keihard aan het hoogtepunt van de avond. Gitarist Sebastian Sandstrøm slaat zijn handen stuk en toetsenist Jess Jensen zoekt en vindt contact met het publiek. Saybia op z’n best. Melodielijnen van hogere macht, muzikale toewijding tot in het kwadraat. Daar staat de band die een grote groep Nederlanders in het hart sloot ten tijde van de radiohit The Day After Tomorrow. Niet toevallig klapt het publiek de handen stuk bij de concertweergave van dit nummer en zingt luidkeels en letterlijk mee. Tot groot en groeiend genoegen van de bandleden. Zelfs de tot dan toe onzichtbare bassist Jeppe Langebek Knudsen (“waar komt die nou vandaan?”) toont zich onverwacht op de voorgrond aan het publiek. Het ijs is gebroken. Beetje laat, maar toch. Vol zelfvertrouwen zet Saybia de eindsprint in. Drummer Palle Sørensen leeft zich aandoenlijk uit op Eyes on the highway. Hoewel op diverse plekken groepjes publiek de kredietcrisis aan een stevig gesprek onderwerpen, tovert de band maar liefst vier toegiften uit de hoge hoed. Niet alle vier even geslaagd, maar toch blijft het publiek gericht op het podium. Op naar de Grote Finale. Maar nee hoor. Slecht licht en geluid, oké, rumoerig publiek tot daar aan toe, stuntelig enthousiasme van Huss, het zal wel, maar vertrekken zonder Fool’s Corner voelt als een slag in het gezicht? De hoop vervliegt als de zaallichten aangaan. Tja, de verwachte euforie ontbreekt, de bewondering blijft en iets minder ergernis had wel gemogen. Gezien: Saybia Waerdse Tempel, Heerhugowaard, 31 oktober 2008