Zij heeft al zes albums uitgebracht, hij vier. Zij is nog nooit in Nederland geweest, hij wel. Beiden zijn onbekend bij het grote publiek, maar dat wil absoluut niet zeggen dat hun muziek niet de moeite waard is. Integendeel. Donderdagavond vier oktober is een avond van prachtig mooie, gevoelige liedjes en van sympathieke artiesten: Tom McRae in het Patronaat, met in het voorprogramma Kathryn Williams. Als rond de klok van negen een ietwat schuwe vrouw het podium opkomt, is de grote zaal van het Patronaat nog lang niet vol. Met haar hand beschermt ze haar ogen tegen het felle licht, als ze het publiek vertelt dat dit haar eerste show ooit in Nederland is. Dan begint ze te spelen; rustig voortkabbelende songs, gevoelig en zacht. Te zacht om over het tumult heen te komen van mensen die haar blijkbaar niet willen horen. Plaatsvervangende schaamte vult de harten van de luisteraars als ze af en toe gepijnigde blikken werpt richting de bar, waar velen nog uitgebreid en hard staan te babbelen. Als ze even later om stilte vraagt, krijgt ze die gelukkig wel, met medewerking van een deel van het publiek: “Sssst!” Het is moeilijk te beslissen of je nu moet glimlachen om haar opmerkingen, of medelijden met haar moet krijgen. Wat echter wel zeker is, is dat ze goed is in wat ze doet. Dan is Tom McRae aan zet. Hij hoeft totaal geen moeite te doen om stilte te creëren, want iedereen houdt vanzelf op met praten als hij begint te zingen. Het eerste nummer speelt hij alleen met zijn gitaar. Hij vervolgt met het wonderschone ‘For the Restless’, bijgestaan door toetsenist en cello. Met een mooie, breekbare stem en prachtige teksten houdt hij het publiek in zijn greep. Het stemgeluid van McRae is af en toe vergelijkbaar met de sound van Turin Brakes, maar dan iets rauwer. Naast een uitstekende singer-songwriter is Tom McRae ook een prima entertainer. Tussen de nummers door vermaakt hij zijn publiek met grapjes en anekdotes. Zo vraagt hij onder meer of het publiek bij het volgende nummer even helemaal los wil gaan, alsof het betreffende nummer een gigantische hit is, want dat wil hij ook wel eens meemaken. Maar het juichen moet wel geloofwaardig zijn, alsof het niet is afgesproken. McRae kondigt het nummer ‘One Mississippi’ aan als het nummer dat een grote hit had moeten worden, maar dat het niet geworden is. Ondanks zijn zelfspot en het feit dat hij zijn eigen succes behoorlijk relativeert, kan hij tegen het einde van het optreden nauwelijks nog ontkennen dat het publiek écht naar hem luistert en hem weet te waarderen. Misschien, zo merkt hij op, zou hij maar naar Haarlem moeten verhuizen. Er wordt afgesloten met ‘Ghost Of A Shark’, en McRae verlaat met een lach op het gelaat de zaal.