In mijn oude stamkroeg in Haarlem, nog geen zeven jaar geleden, stond het bij de klanken van levenslustige bandjes altijd gezellig vol. Een paar jaar later, in hetzelfde café, sneuvelden op den duur de optredens onder de bijna benauwende rust van een lege tent. Oorzaken werden gezocht in allerlei hoeken. Eén van de vingers ging richting het gloednieuwe poppodium Patronaat, de boosdoener die al het publiek uit de stad trok. Tenminste? Nog geen jaar verder hoor ik het tegenstrijdige verhaal. Het podium trekt niet vaak genoeg volle zalen en komt in de problemen. Hetzelfde zien we gebeuren bij podia in Castricum, Alkmaar en Heerhugowaard. Reeds ellendelange discussies met een zee aan vraagstukken. Horeca, poppodium, ongeacht waar. De geluiden van enthousiaste, ijverige muzikanten onder het genot van een biertje en gezelligheid van (potentiële) vrienden, lijkt z'n kracht te verliezen. Overal waar ik loop, zie een mp3-speler en menigeen bezit een iPod. Downloads en dvd's vinden moeiteloos hun weg naar de consument. Clips op Youtube en My space worden fanatiek bekeken. Er wordt dus wel degelijk naar muziek geluisterd. Toch moeten de regionale poppodia leuren voor hun bezoekers. En dan te bedenken dat de ontwikkelingen waarmee je concerten via de pc kunt bijwonen, ook niet heel ver weg meer zijn. Wordt de luie stoel niet gewoon de trend? (is dat het niet al?!) Men komt anders wel als de status bij een naam groot genoeg is. Onbereikbaarheid en grootheid winnen het klaarblijkelijk nog van de oordoppen. Arrogantie in combinatie met digitaal idealisme? Hoe kostelijk is het nog zonder die joelende, kletsende en dansende menigte? Samen de liedjes ophemelen of afkraken, het beter weten of het volledig eens zijn. Het maakt niet uit. We moeten gewoon met z'n allen wat meer de deur uit! Terug naar de plaatsen waar de muziek uit dat doosje bij ieder artiest begint. Een ster is op z'n mooist als hij rijst, al komt de ene wat hoger te staan dan de andere.