Vanuit alle hoeken van Nederland kwamen de mensen afgelopen zaterdag naar Hoorn om het optreden van Moke bij te wonen. Voor sommigen tevergeefs. Die konden meteen weer naar huis aangezien de kaartjes bij de deur binnen tien minuten uitverkocht waren. Eenmaal binnen leek het alsof Moke al begonnen was, maar het bleken de heren van Silence is Sexy. Net als Moke gekleed in zwarte, strakke outfits wordt het publiek vermaakt met een combinatie van noisepunk en een beetje indierock. Maar mogen ze qua outfit op de mannen van Moke lijken, qua muziek wisten ze zeker een eigen sound neer te zetten. Levendig springen ze over het podium, maar helaas leidde het drukke optreden een beetje af van hun muziek. Vooral gitarist Pim van de Werken leek een beetje in zijn eigen wereld te zitten en een solo performance te geven. Desalniettemin is het een lekker in het gehoor liggende band. Na het optreden van Silence is Sexy was het wachten op de mannen van Moke. Een kwartier werd een half uur en een half uur werd een uur. Uit het publiek klonken al fluisterende verwijten dat de mannen zeker sterallures gekregen hebben nu ze zo succesvol zijn. Maar vanaf het moment dat gitarist Phil Tilli dan eindelijk het podium opkomt leek dat al snel vergeten. De mannen zagen er zoals altijd weer strak uit en het feit dat Karl Lagerfeld de band gaat kleden is zeker te begrijpen als je ze op het podium ziet. De band schoot af met het nummer ‘Emigration Song’, waarin Felix Maginn vertelt over zijn vertrek uit Ierland. Daarna werd ‘This Plan’ ingezet en vanaf dat moment werd het publiek even meegenomen naar het Ierland van de jaren ’70 en ’80 waar de zanger opgegroeid is en op hun debuutalbum over zingt. De algemeen bekende beelden van Ierland kwamen voorbij zoals de mars van de Oranje Mannen waar Felix, zoals hij verteld in het nummer ‘Here comes the Summer’, zo voor vreesde. ‘Fucking smashing tunes’, zoals Paul Weller het zo mooi weet te verwoorden zijn het in ieder geval zeker. Het is al vaker aangestipt en in Hoorn werd het bevestigd: Moke maakt indruk. Dat ze (gotendeels) van Nederlandse bodem komen is bijna niet te geloven, want de Britpop straalt ervan af. Het publiek leek zo onder de indruk te zijn dat het even vergat nog enige reactie te geven op de muziek. Want het enthousiasme van de muzikanten sloeg helaas niet echt over op het publiek. De toegift van de band leek er zelfs even niet in te zitten en een aantal mensen liep al richting uitgang. Maar gelukkig, na het geschreeuw van enkele groupies kwamen ze dan toch terug het podium op. Pas bij het laatste nummer kwam er wat beweging in het publiek te zitten. Wellicht doordat het publiek realiseerde dat dit toch echt het laatste nummer is en dat de band daarna écht niet meer terug komt. Aan de band heeft het in ieder geval niet gelegen. Want één ding is duidelijk: van deze mannen gaat Nederland en wellicht de rest van Europa nog veel horen. Gezien: Silence is Sexy, Moke Manifesto, Hoorn, 24 november