Elk jeugdhonk heeft er wel een. Onder jeugd valt hij met de beste wil niet te categoriseren, maar op vrijdagavond is het wel zijn honk. Hij kiest meestal voor een plaats aan de bar: half hangend op de kruk, half hangend op de toog, met een fluitje in zijn nabijheid. Zijn bedoeling is om enigszins uit het zicht te blijven, maar doordat de krukken naast hem leeg zijn blijft zijn aanwezigheid nooit onopgemerkt. Zijn kruin mag dan onbedekt zijn, dat weerhoudt hem er niet van zijn resterende grijze haren in een staart te dragen. Dan lijkt het tenminste nog een beetje rock ‘n’ roll. Zoals zijn outfit dat ook moet zijn: een vale spijkerbroek en een zwart leren jack. De gratis garderobe is aan hem niet besteed. Om het sociale gebeuren is het hem niet te doen. Nee, híj komt voor de muziek. De ter plekke debuterende gitaarbandjes beoordeelt hij zachtjes mompelend in zichzelf. Zijn enige maatstaaf: rock ‘n’ roll. Op Led Zeppelin moet het lijken, op de Rolling Stones, op AC/DC, op Van Halen. Van die moderne muziek moet hij niks hebben. Tegenwoordig komt alles maar uit de computer. Nee, vroeger, toen werd tenminste echte rock ‘n’ roll gemaakt. Met gitaren. Gitaren zijn belangrijk. Dat is échte muziek. Net zo echt als het leer van zijn jack. Begin deze maand was ik in jeugdhonk Parkhof. De barkrukken waren alle bezet door jongeren, voor ouderen was geen plek meer. Op het podium waren alleen twee draaitafels klaargezet. Van gitaarversterkers geen spoor. De volle, bijna afgeladen zaal was in afwachting van de hiphopact Duvelduvel. De twee rappers en de dj kwamen anderhalf uur te laat op. De dj drukte op play en de zaal ging los. Na nog geen drie kwartier waren de artiesten alweer klaar. Ik en de andere jongeren hadden genoten. Van de beats, van de rhymes. Ik vroeg mij alleen af wat de man met het leren jack ervan zou vinden.