Visbak vierde afgelopen zondag zijn tienjarig jubileum. Op het programma stonden grote en kleine bands met als grote publiekstrekkers Zuco 103 en Moke. Naast de bands heeft het Visbakfestival natuurlijk ook een prachtige locatie, op het strand van Wijk aan zee. Muziek, zon en strand: wat wil je nog meer. De muziek is vandaag erg gevarieerd. Echt druk wordt het voor het eerst bij de Nederlandse band Moke. Deze band bestaat uit oerhollandse jongens, maar straalt toch iets typisch Brits uit. Dat komt door de muziek, maar ook door de Ierse afkomst van zanger Felix Maginn. Eerder speelde hij al in de in 2002 gestopte band Supersub, ook al zo’n succes. Moke combineert een typisch Brits gitaargeluid met de emotionele teksten van zanger Felix Maginn. Hij zingt over zijn leven in het geteisterde Belfast. Maar ook als je niet naar de teksten luistert staat de muziek als een huis. Eerder deze middag had El Pino and The Volunteers de eer om het hoofdpodium te openen. Ze spelen rustige countrypop en dat past prima bij het warme weer. De mooie liedjes worden naast een standaard instrumentarium aangevuld met minder gangbare instrumenten als de Banjo en Mandoline. Het publiek weet de tent wel te vinden, maar blijft nog op een veilige afstand om te luisteren en een biertje te drinken. Het kleine Instuifpodium werd inmiddels omgebouwd voor de band Hospital Bombers. Deze band is een klein beetje te vergelijken met El Pino and The Volunteers, doordat beide bands intieme popliedjes ten gehore brengen. Echter de uitvoering van Hospital Bombers is weer heel anders. De muziek van Hospital Bombers doet mij vaak denken aan bijvoorbeeld Arcade Fire, maar is ondanks dat niet een exacte kopie. De nummers worden allemaal energiek gebracht en wat vooral opvalt is het plezier wat van de muzikanten straalt. Hierdoor wordt het publiek dan ook meegezogen in de muziek. Het is rennen geblazen, want als de Hospital Bombers nog maar net klaar zijn is het op het hoofdpodium alweer tijd voor Zuco 103. Met hun aanstekelijke combinatie van electro en de multiculturele roots van de bandleden, weet de band iedereen aan het dansen te zetten. Vooral het tweede deel van het concert sprak mij aan, doordat daar de meer dance getinte nummers werden gespeeld. Lekker stuwende electro met een braziliaans tintje is dan het resultaat. Terug naar het Instuifpodium, want daar begint inmiddels de Bluesrock formatie Cuban Heels te spelen. Hun aanstekelijke Rock a billy/bluesrock tekent bij veel mensen een glimlach op het gezicht. Tegen het eind van het concert wordt er zowaar zelfs gedanst. Als afsluiter speelt de Belgisch/Nederlandse formatie The Go Go Prophecy. Deze drie jongens maken pompende electro die toch wel doet denken aan die andere Belgische acts als Soulwax en Goose. Gelukkig geven deze jongens er hun eigen draai aan met maffe teksten en pompende beats in tegenstelling tot de toch iets meer gitaar georiënteerde vergelijkingen. Ook bij The Go Go Prophecy wordt de gitaar bij sommige nummers opgepakt, maar dit is meer als toevoeging dan als een belangrijk element van de show. Als afsluiter doen de jongens het goed, want het publiek weet wel wat ze moeten doen met deze lekkere dansmuziek. Als de jongens klaar zijn met hun set van een uur wordt er dan ook geroepen om meer. Ze komen dan nog één keer het podium op, maar helaas doen de jongens de toegift met een nummer wat ze al gespeeld hebben. Ondanks dat was het één groot feest. Voor degene die er nog geen genoeg van hadden draaide DJ Mervin Graves nog een lekkere set en de voetjes gaan wederom van de vloer.