‘Last Chapter’ van Sumire
Een laatste hoofdstuk als eerste kennismaking
'Wat goed is, komt snel', zeggen ze. Begin dit jaar stond Sumire nog in de selectieronde van Kunstbende Limburg. Twee weken geleden stonden deze jonge honden al met verve de mainstage te openen op Bunkerpop in Landgraaf. In de tussentijd werden wij verwend met een demoversie van ‘Last Chapter’, een track die tot op heden alleen op SoundCloud te horen was. De jongens hebben de afgelopen maanden nog flink wat geschaafd aan het nummer om het vervolgens in eigen beheer op te nemen en te produceren. Vandaag is de definitieve versie van ‘Last Chapter’ losgelaten op alle streamingdiensten.
En waar de titel van het nummer verwijst naar het laatste hoofdstuk in een verbroken relatie, daar is het voor onze redactie een eerste prettige kennismaking met drie jongens die elkaar hebben leren kennen op de muzikantenopleiding van het Vista College in Heerlen. Sumire (Japanse naam voor ‘viooltje’, vandaar ook dat mooie bandlogo) bestaat uit drummer Mees Kox, bassist en backing vocalist Tim Schwanen en zanger/gitarist Lorenzo van Ophoven.
En dan over de single zelf. Vanaf de eerste gitaartonen grijpt het je bij de kraag. Het nummer klinkt als een nazomerbries die hard door het open autoraam naar binnen slaat: rauw, loom en hypnotiserend zoals alleen de beste Deftones-riffs dat kunnen (maar dan met minder metal). Terwijl de ondergaande zon langzaam achter de Limburgse heuvels glijdt, laat je het volume van je autoradio stijgen tot het pijn doet — precies genoeg om de echo van die verbroken liefde te verdrinken. De bas trilt door je vingers aan het stuur, elk refrein schroeft het slot op een verleden dat je niet meer terug wilt. En ergens tussen heuvel en horizon besef je: dit is het laatste hoofdstuk. Maar niet voordat we na een fijne break nog een gitaarsolo over ons heen geslingerd krijgen waarbij elke noot doordrenkt is in de melancholie.
Sumire zet zich met ‘Last Chapter’ wat ons betreft goed in de muzikale picture en is zeker geen adapt van eerdergenoemde band. Sumire leunt met hun post-grunge geluid eerder aan tegen een band als Superheaven, met een productie die niet onderdoet voor studiogeluid. En waar op relationeel gebied een hoofdstuk wordt afgesloten, opent de jonge band vol overtuiging hun muzikale deur.