Pukkelpop dag 2: popsensaties en stofwolken Pukkelpop dag 2: popsensaties en stofwolken

Gitaarmuziek is alweer bezig aan zijn zoveelste opleving en wij zijn de laatsten om daarover te mekkeren. Deze jubileum-editie van Pukkelpop trappen we af met Been Stellar: een frisse rockband uit New York, gewapend met noisy gitaren en hier en daar een zoet refreintje. De jonge band heeft al furore gemaakt als voorprogramma van IDLES, Shame en Fontaines D.C. De lat ligt hoog, maar ze springen er met gemak over. Ze klinken alsof Interpol en The Strokes samen de metro pakken, onderweg even shoegaze-halte meepikken en toch op tijd uitstappen, waardoor er voldoende eigen smoel overblijft. 

Neem zo'n song als 'Scream For New York, NY' of het recent uitgebrachte 'Adored', die beide rustig, haast dromerig beginnen maar je gaandeweg meeslepen in dat bad van gitaren. Naarmate de set vordert loopt de bloedhete tent langzaam vol en schuift het publiek steeds dichter naar voren. De shoegazey gitaarmuren lijken mensen letterlijk naar het podium toe te trekken. Er komt een meisje naar voren die vervolgens minutenlang met haar telefoon in de lucht staat. Niet om te filmen, maar om de band een scherm te tonen met de tekst: ‘You’ve got a new fan’. Missie geslaagd. (BR)

Het is aan Palaye Royale om het podium van de Marquee te betreden. Buiten brandt de zon door je kleding, maar in de tent is het lekker koel. Juich niet te vroeg: deze band neemt heat mee. De drie Amerikaanse broers Remington Leith, Emerson Barrett en Sebastian Danzig zorgen ervoor dat je het niet lang koel houdt, want dansen zul je. Bij het eerste nummer probeert zanger Remington Leith een sit-down te verwezenlijken, maar het oververhitte publiek is daar simpelweg nog niet aan toe: het publiek staat wel meteen uitbundig mee te headbangen, springen en klappen, vooral de super fans die zich vooraan verzameld hebben gaan er helemaal ervoor.

Mocht het vooraan nu echt te warm worden, dan heeft zanger Remington Leith de perfecte oplossing paraat: hij haalt een waterpistool tevoorschijn en biedt zijn fans zo wat verkoeling. De combinatie van knallende riffs, dansbare beats en aanstekelijke hooks maken de muziek toegankelijk en catchy. Elk refrein blijft hangen. Als het niveau van de optredens zo blijft, belooft het een mooie festivaldag te worden. (AvR)

Waar de meeste bands met het vliegtuig, de tourbus of de auto bij het terrein van Pukkelpop arriveren, pakt de frontman van STONE het vandaag even anders aan. Fin Power heeft namelijk besloten om vanaf zijn appartement in Londen op het fietsje naar Pukkelpop af te zakken. Ruim 400 kilometer die hij in vier dagen heeft afgelegd. Fin doet dit omdat hij vindt dat hun grootste show iets moet betekenen. De opbrengst van deze fietstocht gaan dan ook naar een organisatie die muziektherapie aan kwetsbare doelgroepen biedt. 

Wanneer de band opkomt zou je zeggen dat de frontman net 9 uur heeft geslapen in plaats van dagenlang gefietst. Aan de energie is niks op te merken, die is voluit aanwezig. De energie op het podium is aanstekelijk, want het hele veld staat mee te dansen, ondanks de zon die stevig aan het branden is. De band speelt een aantal nieuwe nummers die net zo goed ontvangen worden als de ‘classics’ die ze al jaren naar de festivals meenemen. STONE bewijst wederom dat ze elk festival waar ze staan weten te veroveren. STONE sluit af met de tekst “I am Jewish, but NOT in my name. Fuck Israel; Free Palestine”. Een belangrijk thema dat we deze editie nog vaak langs gaan zien komen. (AvR)

Je kan er haast niet meer omheen, The Haunted Youth. De Belgische band boekt op elk festival enorm succes en na een geweldige show afgelopen jaar mogen ze dit jaar weer de Marquee aandoen. Dat ze populair zijn kun je niet ontkennen, de tent staat al voor aanvang van voor tot achter vol. Van verkoeling is in de Marquee dan ook zeker niet meer te spreken vanaf dit moment. Iemand in het publiek is bij het eerste nummer ‘broken’ al zo content dat ze het heft in eigen handen nemen en confetti afschiet. 

Hoewel het optreden zelf wederom steengoed is, is de setting vandaag wellicht wat minder passend: in de tent is het drukkend warm en sommige mensen nemen de tijd om tijdens het concert rustig bij te praten. The Haunted Youth maakt vrij duistere en emotionele muziek over belangrijke en zware thema’s. Zo draagt frontman Joachim tijdens het nummer ‘Falling Into Pieces’ een Palestijnse vlag om zijn nek. Doordat het buiten licht is en de tent overvol staat met pratende mensen, valt de muziek van de band soms naar de achtergrond.

De boodschap van de muziek lijkt vandaag net iets minder over gebracht te worden dan we van Joachim Liebens en zijn band gewend zijn. Aan de enorme mensenmassa is goed te zien dat The Haunted Youth gewoon klaar is voor een betere plek op het affiche. (AvR)

Tsja, behoeft Pommelien Thijs na haar zegetochten op Pinkpop en Rock Werchter eigenlijk nog introductie? In België alvast niet, als we mogen afgaan op de afgeladen weide voor de Mainstage. Eerder deze zomer kondigde ze al groot nieuws aan: haar nieuwe plaat Gedoe verschijnt op 3 oktober. Vandaag krijgen we op Pukkelpop alvast een voorproefje. En niet als tussendoortje: met een set van 75 minuten (!) wordt ze hier zowaar als een soort headliner geprogrammeerd. 

Als meest toonaangevende Belgische popzangeres van het moment (haar twee uitverkochte Sportpaleizen zitten propvol) én Netflix-ster in Knokke Off, kan ze het zich veroorloven om zowel harten te winnen als zich tot grote irritatie te maken van de boomerbrigade op Facebook. Telkens haar naam valt, lijken tientallen bozeriken elkaar te verdringen om hun ongezouten mening te spuien. Maar op Rock Werchter bewees Pommelien al overtuigend dat diezelfde critici keihard ongelijk hebben: live komt haar muziek namelijk veel vuriger en roekelozer binnen. (BR)

Lees de volledige review via deze link.

In roerige tijden zoeken jongeren naar stemmen waarin ze zich herkennen. Dankzij TikTok en Instagram zijn popsterren steeds minder de afstandelijke iconen en meer mensen van vlees en bloed. Jezelf herkennen in een popster is makkelijker dan ooit, zou je durven stellen. Chloe Slater, een twintig jaar oude singer-songwriter uit Bournemouth, laat zien hoe dat werkt: ze mengt haar sociale bewustzijn met vlijmscherpe indiepop vol hoekige gitaren. Slater zingt niet over glitter en glamour, maar over haar stomme huurbaas, consumptiedruk en de machtsdynamiek tussen mannen en vrouwen. 

Ze komt het podium op met een Palestijnse vlag en biecht niet veel later op dat ze het maar nét gehaald hebben vandaag: de instrumenten kwamen maar net op tijd van de bagageband rollen op net vliegveld. Slater heeft intussen alles wat een Gen-Z poprockster nodig heeft: cuteness, humor, een Brits accent waar je instant voor valt en een resem fijne songs als ‘Sucker’ en ‘Harriet’. Jammer dat het in de tweede helft wat doodslaat door de verzengende hitte van de tent. Maar goed, na deze show wil je haar meteen volgen op Spotify én TikTok. (BR)

Zet per ongeluk Inside In / Inside Out van The Kooks op en BAM - ineens sta je weer tot je knieën  in 2006. Liters Capri-Sun achterover tikken en Flippo’s jagen in zakjes chips alsof je leven ervan afhing. Je checkte of je vrienden thuis waren door gewoon aan te bellen. MSN knipperde onophoudelijk en The Kooks waren de ongeschreven soundtrack van je eerste festivaldromen. Fast forward naar nu: het momentum is al jaren verdampt en toch staan ze hier ineens op de Main Stage - omdat Michael Kiwanuka moest cancelen wegens gezondheidsredenen. En eerlijk? Dat jasje past ze nog altijd verrassend goed. 

The Kooks is radiomuziek pur sang. Achtergrondmuziek, eetkamermuziek, noem het hoe je wilt. Twintig jaar geleden leverden ze een ijzersterk debuut af en ja, af en toe komt er nog een track voorbij die je best wil horen. ‘Never Know’ en ‘Sunny Baby’ van hun dit jaar verschenen album – fijne, zomerse heupwiegsongs. Vanavond speelt de band op de automatische piloot, dat kunnen ze zich prima veroorloven na zoveel jaren. De kids die ná 2006 geboren zijn scrollen ondertussen door het avondprogramma, anderen halen wat te eten. The Kooks kabbelt door en hits als ‘Always Where I Need To Be’ en ‘Naive’ zijn top-festivalvoer. Een festivalband pur sang, nog altijd. (BR)

Nieve Ella breekt de dag op de Lift-stage van Pukkelpop, net op het moment dat de zon zich iets milder toont en het festivalterrein adem kan halen. Zodra ze begint te praten, moet je twee keer luisteren; haar stem doet haast denken aan Dua Lipa, maar zodra de eerste noten klinken merk je het verschil. Dit is poprock met een rauwer randje.

Haar energieke performance geeft het publiek een voelbare boost: dit is feelgood met pit, precies wat je nodig hebt om de rest van de avond in te gaan met frisse energie. De band rondom de zangeres is strak en krachtig, wat haar catchy songs extra toevoeging geeft. Nieve Ella weet hoe ze haar publiek moet bespelen; het voorste vak staat vol met fans die élk woord meezingen, vooral wanneer ze onverwacht 'Your Room' inzet, een nummer dat ze zelden live speelt. De fans vooraan gaan uit hun dak en soms is het lastig om Nieve te horen boven al het gezang uit.

In een tijd waarin vrouwelijke popsterren de muziekwereld domineren, lijkt ook Nieve Ella haar moment te pakken. Dit is haar ‘era’, en ze bewijst op overtuigende wijze dat ze klaar is voor grotere podia. Haar nummers zijn de soundtrack voor je kamer, je douche, en, zo blijkt vandaag, ook voor een zwoele festival namiddag. (AvR)

Dat er veel gebeurd is tussen zijn vorige Pukkelpop-passage en vanavond, is een understatement van formaat. In 2022 maakte Max Colombie op ditzelfde podium een comeback na een periode vol depressie, angstaanvallen en geannuleerde shows. Die set voelde toen als een kantelpunt: Colombie gooide de sluizen open, sprak niet veel later publiekelijk over zijn drugsgebruik en demonen, en liet die thema’s doorvloeien in zijn nieuwste plaat TASTE.

Rond die plaat bouwde hij de grootste, meest zelfverzekerde liveshow van zijn carrière. Geen overvolle bezetting, maar drie muzikanten die vooral dienen als ruggengraat voor Max zelf - die straalt als nooit tevoren. Het decor? Een popshow pur sang, met als pronkstuk een vier meter hoge LED-kubus waarop, -in en omheen hij speelt alsof het zijn persoonlijke troon is. En vanavond pakt hij zijn moment precies zoals hij het bedacht had: tijdens golden hour, terwijl de zon langzaam achter het reuzenrad zakt. De set start grotesk met ‘Warrior’ en ‘Shell’, waar een batterij dansers het podium opstormt. Maar naarmate de show vordert groeit de set toe naar een heuse clubsfeer met bangers als ‘You’re Mine’ en ‘Nostalgic Bitch’. Het hardst knalt de nog onuitgebrachte track ‘Fuck Hard’: lomp, schokkend en expliciet, met visuals op de kubus die geen ruimte laten voor dubbelzinnigheid. De seks druipt letterlijk van het podium.

Colombie, de hele set van oor tot oor glimlachend, dirigeert het publiek alsof hij achter de draaitafels staat: één handgebaar en het veld beweegt mee. Visueel blijft het een cadeautje om naar te kijken. Van de subtiele boodschappen op de LED-schermen (‘it’s ok not to be ok’) tot de minder subtiele actie - een spontane zoen met een mannelijke fan aan de barrier - alles ademt zelfvertrouwen. Dat dat zelfvertrouwen er niet altijd is geweest blijkt in het laatste deel van de set, dat in mineur eindigt: voorafgaand aan 'Oh Boy' vertelt Max hoe diep hij heeft gezeten. De destructieve song is het slotstuk van een euforische set. Vreemd? Welnee, ijzersterk. (BR)

De volgende band in de Marquee maakt onmisbare festival platen, echter staan ze dit jaar pas voor de tweede keer op Pukkelpop. Vampire Weekend maakte in 2009 hun Pukkelpop debuut, als opkomende indieband die net hun eerste plaat had uitgebracht. Flash-forward naar 2025, waar ze direct in een volle Marquee hun muziek ter gehore mogen brengen.

De band start met nieuwer materiaal, het nummer ‘Ice Cream Piano’ vult de ruimte. Het nieuwe materiaal wordt goed opgepakt en de positieve sfeer die de band meebrengt is goed voelbaar in het publiek. Vampire Weekend wisselt nieuw met oud af en uptempo met slow. Op deze manier houden ze de de aandacht van het publiek goed vast. Wanneer het nummer ‘A-punk’ ingezet wordt, barst de bom in de Marquee op deze vrijdagavond. Dit is duidelijk waar een groot deel van het publiek op stond te wachten, al hebben ze voor de rest ook niet stilgestaan. Het moge duidelijk zijn, Pukkelpop hoeft zeker niet weer ruim 15 jaar te wachten om deze band te boeken.

Het is een geweldig sterk optreden, maar als we de opkomst van het publiek en de setting vergelijken met de show van The Haunted Youth vragen wij ons af of deze bands niet beter een switch hadden kunnen doen op het affiche. De dansbare zomervibes van Vampire Weekend in het zonnetje, met hier en daar wat geroezemoes waar de muziek energiek overheen knalt plus de duistere sfeer en muziek rondom The Haunted Youth op een koeler en donker festivalterrein. (AvR)

Het is geen unicum, maar opvallend is het verdomme wel: de grootste act van het hele weekend heeft nog maar één album op haar naam staan én zet vanavond voor het eerst voet op Belgische bodem. Dan weet je dat het hard is gegaan in het leven van Kayleigh Rose Amstutz, ook wel Chappell Roan. Toch is ze allesbehalve een eendagsvlieg: sinds 2017 brengt ze al muziek uit onder die naam. Alleen, vraag hier iemand naar haar debuut EP School Nights uit dat jaar en je krijgt waarschijnlijk vooral vragende blikken terug. 

Vandaag tikt de dresscode als een glitterklok: al sinds de vroege middag drijven er groepjes flamboyante personen met roze cowboyhoeden als kleurrijke eilandjes rond de Mainstage, in afwachting van hét moment van het weekend. Dat die fans in for a treat zijn, wordt meteen duidelijk bij het eerste aanzicht van het sprookjesdecor: een idyllisch kasteel, compleet met dromerige visuals en wat vuurwerk hier en daar. Chappell balanceert er intussen af en toe bovenop alsof ze niet minder is dan de onbetwiste koningin van Pukkelpop. 

En die koningin ís ze eigenlijk ook gewoon. Neem 'Femininomenon', vroeg in de set: het publiek brult elk woord keihard mee en zodra ze met één teen de catwalk op stapt, is de extase compleet. Het valt daarnaast op hoe oprecht en ontwapenend Chappell overkomt. Bij acts van dit kaliber wil dat nog wel eens doorslaan in vooraf bedachte trucjes, maar hier voelt het nergens te ingestudeerd. Ze vertelt voorafgaand aan 'Kaleidoscope' recht uit het hart over hoe beroerd ze zich als veertienjarige voelde, en hoe bizar dankbaar ze is om vanavond hier te staan. Je gelooft haar gewoon. (BR)

Lees de volledige review via deze link.

Jamie xx sluit de vrijdagavond af in de Marquee en doet dat geheel in eigen stijl. Hij brengt een sterk opgebouwde set mee die balanceert tussen diepe housegrooves, elektronische indie en subtiele UK-invloeden. Zijn muziek galmt door de tent, terwijl een spectaculaire lichtshow de visuals naar een hoger niveau tilt. Het licht beweegt mee met elke beat en creëert een bijna hypnotiserende sfeer. In de Marquee lijkt een soort collectieve roes te ontstaan in het publiek, Jamie xx weet precies onze aandacht vast te houden, door keer op keer de spanning op en af te bouwen.

Voor het publiek werkt de show als een soort overgangsritueel: sommigen zakken heerlijk weg na de kleurrijke show van Chappell Roan, terwijl anderen zich juist opladen voor de energieke storm die Chase & Status later op de mainstage nog gaan loslaten. Wij laten dat optreden aan ons voorbij gaan en gaan ons opladen voor nog twee dagen Pukkelpop, met gegarandeerd nog vele hoogtepunten. (AvR)