PKP25: Chappell Roan kroont zichzelf tot koningin van Pukkelpop

Het is geen unicum, maar opvallend is het verdomme wel: de grootste act van het hele weekend heeft nog maar één album op haar naam staan én zet vanavond voor het eerst voet op Belgische bodem. Dan weet je dat het hard is gegaan in het leven van Kayleigh Rose Amstutz, ook wel Chappell Roan. Toch is ze allesbehalve een eendagsvlieg: sinds 2017 brengt ze al muziek uit onder die naam. Alleen, vraag hier iemand naar haar debuut EP School Nights uit dat jaar en je krijgt waarschijnlijk vooral vragende blikken terug. 

Vandaag tikt de dresscode als een glitterklok: al sinds de vroege middag drijven er groepjes flamboyante personen met roze cowboyhoeden als kleurrijke eilandjes rond de Mainstage, in afwachting van hét moment van het weekend. Dat die fans in for a treat zijn, wordt meteen duidelijk bij het eerste aanzicht van het sprookjesdecor: een idyllisch kasteel, compleet met dromerige visuals en wat vuurwerk hier en daar. Chappell balanceert er intussen af en toe bovenop alsof ze niet minder is dan de onbetwiste koningin van Pukkelpop. 

En die koningin ís ze eigenlijk ook gewoon. Neem 'Femininomenon', vroeg in de set: het publiek brult elk woord keihard mee en zodra ze met één teen de catwalk op stapt, is de extase compleet. Het valt daarnaast op hoe oprecht en ontwapenend Chappell overkomt. Bij acts van dit kaliber wil dat nog wel eens doorslaan in vooraf bedachte trucjes, maar hier voelt het nergens te ingestudeerd. Ze vertelt voorafgaand aan 'Kaleidoscope' recht uit het hart over hoe beroerd ze zich als veertienjarige voelde, en hoe bizar dankbaar ze is om vanavond hier te staan. Je gelooft haar gewoon. 

Waar we in elk geval óók in geloven: Chappell Roan is de komende jaren de meest gewilde act op élk festival (of beter: ze ís dat nu al). In een set van krap negentig minuten vliegen de hoogtepunten je om de verbrande oren. Van het springerige 'HOT TO GO!' (met een veld dat synchroon staat te hupsen alsof TikTok live is gegaan) tot megahit 'Good Luck, Babe', waarin ze bewijst over een waanzinnige strot te beschikken. Muzikaal kleurt de band het ijzersterk in met een mix van glitterpop, eighties-vibes en theater dat even goed werkt in de intieme momenten als in de pompende refreinen. Alles valt hier op zijn plek.

En dan die finale: zodra 'Pink Pony Club' wordt ingezet, lijkt het hele veld even los te komen van de grond. Live groeit het nummer uit tot hét anthem van deze editie. Wanneer de laatste tonen wegwaaien als een eerste frisse avondbries over het terrein, blijft er nog maar één vraag hangen: wanneer mogen we dit opnieuw meemaken?