The Mocks: doorleefde garagerock met hedendaagse flair The Mocks: doorleefde garagerock met hedendaagse flair

Het publiek wordt opgewarmd door Octopus, een psychedelische rock/punk/indieband (ja, ze brengen echt elk nummer een totaal ander geluid). En opgewarmd worden we zeker, want al bij het eerste nummer worden we haast van onze sokken geblazen. De wat oudere bezoekers (die vandaag - gek genoeg - in de ruime minderheid zijn), zijn wellicht gekomen in de verwachting van een rustige 60’s-avond à la The Beatles. Zij komen van een koude kermis thuis: Heerlen is in één klap wakker. Dat er veel muziekstijlen samenkomen bij Octopus staat vast, want aan geen enkel nummer dat voorbij komt kunnen we één specifieke stijl koppelen. Het ene moment wanen we ons in een Joy Division-tijdperk om even later weer te belanden in een catchy britrocknummer. Dit maakt de band uniek en anders dan andere bands die we afgelopen tijd gezien hebben, dat is al een compliment waard natuurlijk. Als we door het occasionele gegrunt van de zanger heen luisteren horen we een dijk van een stem, en ook de bandleden spelen stuk voor stuk sterk. Al met al: warmer dan dit kunnen we bijna niet worden opgewarmd. Benieuwd wat deze gasten nog meer in petto hebben. 

Stipt om half tien betreedt de driekoppige band The Mocks het podium van de goed gevulde zaal in de Nieuwe Nor. Op het eerste oog zijn Rens van der Sluis, Louie Lague en Jimi van Egmond zo uit het ‘Swinging London’ van de jaren '60 afgereisd naar het Heerlen van nu. Dit gevoel wordt alleen maar versterkt zodra we de eerste paar songs induiken: de catchy melodieën volgen elkaar op, met energieke gitaarpartijen en een drumset die bijna van het podium af stuitert (echt zo). The Mocks leveren wat ze beloven: hoog in energie, laag in poespas. De vergelijking met bands als The Beatles is op papier snel gemaakt, maar in de praktijk laten The Mocks zien dat ze net wat harder, rauwer en sneller zijn dan de gemiddelde ‘sixties-sound’. De muziek heeft het onmiskenbare garagegevoel, met vlotte teksten over liefde die er is, was of nog komen gaat. Tijdens hun recent uitgebrachte single 'Relax' balen we er opeens van dat we dit niet op een casettebandje in een Ford Mustang kunnen luisteren. En tijdens 'Do You Want Me Too?' willen we onze platenspeler toch nog maar eens afstoffen (of juist niet, want deze muziek luistert ook lekker weg met een dikke laag stof).

De stijl en sound die The Mocks brengen laat je haast terugverlangen naar een tijd die je niet eens meegemaakt hebt, maar waar ze je zichtbaar met veel plezier een avondje op trakteren. Dat is precies waar de magie van The Mocks ligt: ze zijn niet alleen een eerbetoon aan de helden van weleer, maar een levendige herinterpretatie die ons herinnert aan de kracht van de spirit in de 60’s. Als toegift spelen ze een cover van 'Sticks en Stones' van Golden Earring die naadloos aansluit op de rest van de set, en hun eigen 'Do Me Good', waar nog één keer alle krachten samenkomen. Daarna laten The Mocks ons lichtelijk verliefd, zowel op de bandleden als op hun muziek, achter. Missie geslaagd.