Mosterdpop 2024 Mosterdpop 2024

Deze metalcore band uit Stein en omstreken heeft vanavond de eer om het festival te openen. Begin dit jaar brachten ze hun eerste EP uit, Set me Free, en hadden ze hun releaseparty in een goed gevulde Volt in Sittard. Jammer genoeg is de zaal vanavond nog maar amper gevuld wanneer de band begint te spelen. Ze hebben in ieder geval een paar diehard fans meegebracht waarbij vooral de merchandise (lees: kleding) opvalt met de afdruk van die mooie albumhoes. Helaas komt de band zelf niet goed tot zijn recht, maar dat ligt misschien ook aan het aanwezige publiek dat bij aanvang van het festival nog achteraan in de zaal blijft staan. Zanger Robin tuurt af en toe de zaal in alsof hij het publiek moet zoeken, maar mogelijk is het frontlicht hier debet aan. En als het publiek niet naar de band komt, dan komen de bandleden maar zelf de zaal in lopen, bedenken ze zich halverwege het optreden. De metalcore van Previse beweegt zich ergens tussen Parkway Drive en Linkin Park in, de ene keer rauw en brutaal, de andere keer weer melodieus. Het valt op dat er vooral veel samenspel is tussen de verschillende stemmen waarbij jammer genoeg de cleane zang van de frontzanger niet helemaal zuiver is. Hopelijk wordt Previse nog voldoende in de gelegenheid gesteld om hun performance bij te schaven, om zodoende dichter bij het niveau van hun EP te komen.  

Dat de tamboerijn van zanger Jop Ostendorf ergens tijdens dit optreden zou sneuvelen was te verwachten. De zanger is sowieso de absolute blikvanger van deze rammelende dialectpunkband, die in zijn 046 keepersoutfit hard zijn best doet om het publiek van Mosterdpop aan zich te binden. Als het publiek niet naar voren komt, dan helpt hij zelf wel mee de statafels naar voren te brengen. Één ding is zeker, de meeste stappen van alle aanwezigen haalt hij vanavond met gemak. Is het mooi wat we vanavond te horen krijgen? Nee, maar met mooi zal de band ook niet graag geassocieerd willen worden. Met een flinke knipoog naar de Limburgse taal en cultuur schreeuwt Ostendorf de teksten het Maaslandcentrum in en horen we hem zelfs even zingen tijdens ‘Jeuk 2’. Hoe verzin je het, als je een tekst over jeuk aan je ballen zet op de melodie van Tracy Chapman’s ‘Fast Car’! Maar dat Zjwieg ballen heeft, laten ze vanavond zien. Een band waarvan je zeker weet dat ze binnen no-time je zaal of festival weten om te toveren tot een Limburgs feestje. Daar hebben ze geen mosterd voor nodig, zo bewijzen ze tijdens afsluiters ‘André Rieu’ en ‘Kut’.

Waar Zjwieg het publiek van Mosterdpop al goed heeft opgewarmd, daar hoeft Drum&Beeker de motor alleen nog maar draaiende te houden. En dat doen ze wat ons betreft met verve. Het zweet gutst binnen de kortste keren van het gezicht van zanger en gitarist Peter Beeker. Maar dat is ook niet zo gek, als je met zo veel energie en intensiteit een optreden neerzet en je een muur van geluid neerzet alsof er een hele band staat te spelen. Een optreden waar rauwe blues, psychedelica en dampende rock hand in hand gaan en waar goden en duivels vervloekt worden, in een onvervalst Venloos dialect. Hoewel we er niet altijd veel van verstaan (ver weg lijkt het alsof ze in het Engels zingen), wordt het oergevoel van de blues er alleen maar door versterkt. Getrokken uit de moerassen van de Noord-Limburgse Maasdelta! Het steeds meer rumoerig wordende publiek in Elsloo weet de vette riffs en het retestrakke drumwerk zeker te waarderen. Het rumoer wordt gelukkig dan ook overstemd door de ranzige en rauwe sound die de twee heren weten neer te zetten. Wij vinden het niet gek dat Pablo van der Poel van DeWolff fan is van dit duo en ook al achter de knoppen heeft gezeten bij de opnames van hun albums. Beeker vraagt het publiek tenslotte of ze één van hun albums willen kopen, daar krijgen ze meer zelfvertrouwen van op de lange weg terug naar Venlo. Maar als er één band is vanavond die met zelfvertrouwen staat te spelen, dan is het Drum&Beeker wel.

Hoewel er een kleine punt achter hun bandnaam staat, hopen we niet dat deze punt het definitieve einde is van DIRK. Vorige maand kondigde de populaire indie-band namelijk een break aan voor onbepaalde tijd. Laten we hopen dat de punt een komma wordt, die de tijdelijke rustpauze markeert en de bandleden de tijd geeft om te herbronnen (zoals ze het zelf noemen). Vanavond staan ze voor de tweede keer binnen niet al te lange tijd in Elsloo (vorig jaar juli speelden ze ook al op Conincxpop) en kunnen we ons eigenlijk niet voorstellen dat ze voor hun laatste optreden in Nederland naar Mosterdpop zijn gekomen. Niet om het festival hiermee tekort te doen overigens. Maar wetende dat deze band menig groot festival in vuur en vlam heeft gezet, is het jammer dat ze vanavond maar voor een halfvolle zaal staan te spelen (misschien komt dat ook door het late tijdstip waarop de heren aanvangen met spelen). Maar dat lijkt de band zelf weinig te deren, want ze spelen met dezelfde bezieling alsof ze voor een paar duizend man staan. Zanger Jelle Denturck stelt op een gortdroge manier vast dat hij – in de uren die hij nu al in Elsloo verblijft – nog geen mosterd heeft gezien waarop hij vanuit de organisatie toch een fles mosterd krijgt aangereikt, die hij gulzig naar zijn mond brengt. DIRK. maakt ons vanavond maar weer eens duidelijk waarom de band zoveel goede nummers heeft gemaakt. Ze zijn nog altijd even gretig met hun gitaargedreven sound die ons vaak laat herinneren aan bands als Pixies, Weezer en Car Seat Headrest. De ene keer hard en hoekig, een andere keer weer ingetogen, waarbij de melodie nooit uit het oog verloren wordt. De teksten zijn vaak doordrenkt van humor. En humor heeft de band. Jelle vraagt aan het publiek of nog alles oké is. “Als er feedback is dan hoor ik dat graag terug want uw mening telt”. Wij kunnen onze lach in ieder geval niet onderdrukken. Alle grote hits van DIRK. komen vanavond voorbij, met als absoluut hoogtepunt een heerlijk opzwellende versie van ‘Idiot Paradise’, waar ze wat ons betreft hun optreden mee hadden mogen afsluiten. Daar waar wij de hele avond al verlangden naar een broodje kroket met mosterd (helaas verkochten ze deze niet!) heeft DIRK. ons in ieder geval de honger doen stillen en kan zowel de band als Mosterdpop deze editie met een gouden randje afsluiten.