Vrijdag 24 juni 2016 begon om 20.00 uur op het Lambertusplein het ZOKSfestival. De opener van dit festival weet inmiddels hoe het is om de opener van een festival te zijn. We hebben het namelijk over Storksky, de band die vanwege het winnen van Nu of Nooit 2016 al de opener van Pinkpop mocht zijn.
Ik had de band nog niet eerder live gehoord. Wel al foto's gezien, foto's die opvallen omdat de bandleden bij tijd en wijle versierd zijn met ooievaarssnavels. O ja, ooievaar = stork in het Engels, de link met de bandnaam is duidelijk. Voor Blerick heeft de band besloten deze gimmick achterwege te laten. De muziek moet het 'm doen.
ZOKSfestival in Blerick gezellig feestje
Vrijdag met Storksky, MYLK, Mojo Man, Luminize en Fischer-Z
Twee podia en een hele boel gezelligheid. Het ZOKSestival in Blerick wist ook dit jaar weer veel Blericknaren te boeien. 3VOOR12 Limburg was aanwezig op de eerste dag van dit tweedaagse festival.
Die muziek, wat is daar over op te merken? Zeker in het begin, als de meest pakkende nummers voorbij komen, snap ik waarom de band Nu of Nooit heeft gewonnen. Apart ook, een zanger met een stem die associaties oproept, qua klankkleur en muziekstijl, met Arid, en een bezetting (een drummer, een zanger/gitarist) die we kennen van The White Stripes.
Maar lang niet alle songs weten de aandacht vast te houden. En het nog wat dommelende ZOKS-publiek blijkt niet te porren om echt te gaan dansen of meebewegen, ondanks aansporingen daartoe. Het is misschien ook nog wat te vroeg op de avond. Maar het repertoire van Storksky leent zich er ook niet echt voor. En zeker niet het laatste nummer, dat knappe, maar weinig dansbare drumpartijen bevatte.
MYLK is een band die wel voor het ZOKSfestival gemaakt lijkt. Mensen uit de regio, die lekker de muziek zijn gaan maken waarvan ze houden, en waar ze vandaag hun buurtgenoten met plezier op trakteren. Lekkere blues, rock en rock 'n' roll, vakkundig gespeeld. Sommigen noemen het ouwelullenrock, ik kan het wel waarderen hoe er binnen de grenzen van het genre toch steeds weer nieuwe originele songs ontstaan. En als er dan ergens een onverwacht vettige basrif opduikt, of er een inventieve lange gitaarsolo voorbij komt, word ik daar erg blij van. Hoogtepunt van de show was het einde met een heus gitaarduel.
Na de rock 'n' roll wordt het tijd voor soul, moet de organisatie gedacht hebben. En die soul wordt geleverd door Mojo Man. Een gelikte bigband met blazers. Een negenkoppige formatie met een blazerssectie van niet minder dan vijf personen. Indrukwekkend.
De muziek mag er zijn. De zanger van de meeste nummers heeft een uitstekende soulstem. De muziek is opzwepend genoeg, maar het Blerickse publiek is nog niet in dansstemming.
Halverwege het optreden laat de band zien dat ze van meer markten tegelijk thuis is. Het tweede deel van de set toont Mojo Man zich een echte kameleon: ze kan, als ze dat wil, ook wat weg van de soul en meer de kant van de rock op. Hoor ik daar zelfs een vleugje psychodelica? De soulvolle stem van de zanger blijft alles goed bij elkaar houden. Wat een kwaliteit! Maar voor het ZOKSfestival was dit misschien een wat vreemde eend in de bijt.
Een groter succes was de volgende band: Luminize. Deze band was, wat mij betreft, de verrassing van de avond. Vier mooie dames uit Kroatië, die met hun powerrock de wereld aan het veroveren zijn. In hun thuisland schijnen ze al op nummer-1 in de hitparade te staan. Blerick weten ze ook in te pakken.
Bij de start lijkt het me nog iets te veel een Paramore-kloon, maar na een nummer met een pittig, wat rapachtig couplet, ben ik om. Deze dames kunnen het: catchy songs, stoere uitstraling en de leadsinger heeft een prachtige rockstem.
Pas thuis kom ik erachter dat het hoogtepunt van hun show, en wat mij betreft de hele avond, een cover was. Ze speelden een gloedvolle versie van "Be the One" van Dua Lipa met zo'n passie en plezier dat ik op het moment zelf dacht dat het hun eigen nummer was. De bekende radiohit brengt zelfs het Blerickse publiek aan het meebewegen. Wat een goed nummer, en wat wordt het geweldig gebracht door Luminez. Het rockjasje zit het oorspronkelijke dance-nummer uitstekend, al bij de eerste woorden is dat duidelijk: "I see the moon, I see the moon".
Afsluiter is Fischer-Z. Naar verluidt een legendarische band. De presentator die alle bands aankondigt, maakt zich er makkelijk van af: wat zal hij over deze band vertellen, alles wat hij kan vertellen, weet zijn publiek toch al lang.
Nieuwsgierig ga ik naar de muziek luisteren. Benieuwd of er iets voorbij komt dat me bekend voorkomt. Maar Fischer-Z blijkt kennelijk uit een muzikaal tijdperk te komen, waarin ik nog geen bewuste muziekconsument was.
De show zit goed in elkaar, en is een combinatie van nieuwe en oudere nummers. Ik spits vooral mijn oren als hij songs aankondigt met "dit nummer schreef ik veertig jaar geleden". Maar geen enkele keer herken ik het nummer. Later onderzoek leert waarom mijn muziekkennis hier een blinde vlek heeft. In de vroege jaren tachtig was ik nog helemaal niet met muziek bezig. En in de vroege jaren negentig had ik een uitgesproken hekel aan synthesizers en drumcomputers. Zal wel een generatie-dingetje zijn, maar Fischer-Z heeft geen boodschap die mij nu precies wat zegt. Veel dames van bepaalde leeftijd in het publiek denken daar gelukkig heel anders over, te zien aan hoe er gereageerd wordt. ZOKSfestival maakt zijn ambities waar: een gezellig feest voor Blericknaren.