Recensie: Cowboys of the Sky - Kickstart

De cowboys zijn herrezen met een heerlijke plaat

Jerome Crutsen ,

Het is ongelofelijk maar waar; Cowboys of the Sky hebben een nieuw album uit genaamd 'Kickstart'. Eigenlijk leek het erop dat na 2003 de band finito was. Maar de Cowboys zijn herrezen met een heerlijke plaat!

De band is ontstaan in 1997 (!), nadat voorganger Soulcraft ophield te bestaan, om nieuwe dimensies en terreinen op het gebied van blues en punk te ontdekken. In 1999 verschijnt dan het debuutalbum 'Headhammers' waarmee de band de nodige nationale airplay en positieve recensies genereert. Als in 2003 de mini-CD 'Shivers' gereleased wordt, moet de band door persoonlijke omstandigheden een einde maken aan zijn carrière. 

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want in 2012 komt de band weer samen door middel van een reünie-gig. In 2013 en 2014 wordt een aantal optredens gedaan waaronder support voor New Model Army. In 2015 worden er nieuwe songs opgenomen en verdomd, nu een jaar later verschijnt dan het tweede album 'Kickstart'. Een volledige verrassing.

Werden ze in die vroegere jaren nog met Jon Spencer Blues Explosion vergeleken, op deze nieuwe plaat komen vele stijlen samen. Rauwe bluesy rock 'n roll wordt opgefrist met scratches en samples. Hierdoor krijgt het geheel toch een eigenzinnigheid die weet te overtuigen en niet als simpel jatwerk overkomt. 

Je hoort vele invloeden terug, zoals in 'Sugar' waar Danko Jones duidelijk in terugkomt maar door de scratches en mondharmonica krijgt het zijn eigen gezicht. 

De cowbell is overheersend aanwezig op het hele album maar dat is niet erg. Het past in het plaatje. Luister maar eens naar 'B2BBGRMF' waar je graag mee op air-cowbellt. Een stampend nummer waar surfheld Dick Dale nog van kan snoepen. 

'On Fire' kan zo op een plaat van Triggerfinger maar mist nog net de rauwheid ervoor. Een zwoel nummer dat de ballad van het album zou kunnen zijn. 

Op 'Step Right In' wordt nog eens duidelijk gemaakt dat het hier toch echt om de Cowboys of the Sky gaat, zoals zanger Carlo op bluesy wijze aangeeft. Bluesgigant Julian Sas kan er nog wat van leren. Oude punk komt terug in 'Turbo Me' waar de band blijkbaar de turboknop heeft ingedrukt. Stemvervomingen en scratches in de mix met een ronkende basslijn en rauwe gitaren maken het tot een duivels lekker nummer. 

Luister ook eens naar die megavette basslijn in 'Break My Back', je zou er bijna je rug van breken. Die houdt het hele nummer overeind en wellicht zou een bassduet met mister Nick Oliveri niet misstaan. 

Met maar een half uurtje op de teller, is deze plaat eigenlijk te kort, terwijl er toch elf nummers op staan. De gemiddelde duur is drie minuten en dit is zeker te weinig. Door de frisheid van 'Kickstart' merk je dat de mannen er nog altijd plezier in hebben. Tijd voor meer en vele, lange optredens van dit te kleine Limburgse pareltje.